Ο Ζιντάν, ο Κλοπ και ο Μαρτίνς

Δεν ήταν άσχημος ο πρώτος προημιτελικός του Champions League ανάμεσα στη Ρεάλ και στη Λίβερπουλ. Πέρα όμως απ’ όσα συνέβαιναν εντός αγωνιστικού χώρου, εγώ έριχνα κατά διαστήματα κλεφτές ματιές και στους δύο πάγκους. Στους δύο ενδεχομένως πιο επιτυχημένους προπονητές των τελευταίων ετών.

Για τον Ζινεντίν Ζιντάν τι να πεις... Μετά την τεράστια ποδοσφαιρική του καριέρα χάρισε ως προπονητής τρία συνεχόμενα Champions League στη Ρεάλ Μαδρίτης, όπου επέστρεψε πέρυσι με την ανακατάκτηση του πρωταθλήματος Ισπανίας. Κι ο Γιούργκεν Κλοπ όμως δεν πάει πίσω. Ένας μουράτος τύπος, που κατάφερε να ξαναφέρει το πρωτάθλημα στο «Άνφιλντ» μετά από τρεις δεκαετίες, έναν χρόνο αφού οδήγησε τους «κόκκινους» στην κορυφή της Ευρώπης.

Αυτοί λοιπόν οι δύο κολοσσοί της προπονητικής, που ουσιαστικά αναμόρφωσαν δύο γιγαντιαίους ποδοσφαιρικούς συλλόγους, αγωνίζονται εδώ και καιρό για να μην πέσουν από μια καρέκλα που τρίζει. Για τον «Ζιζού» (ο οποίος εξακολουθεί να διεκδικεί με αξιώσεις τόσο το Champions League όσο και το πρωτάθλημα) έχουν ήδη ακουστεί και ονόματα πιθανών αντικαταστατών. Ο δε Κλοπ φαινομενικά μπορεί να κοιμάται πιο ήσυχος, καθώς η διοίκηση της Λίβερπουλ δηλώνει πως τον στηρίζει ακόμα, αλλά οι φήμες στο μεγάλο αγγλικό λιμάνι δίνουν και παίρνουν και είναι πλέον πολύ πιθανό η καταστροφική φετινή σεζόν να μην περάσει ατιμώρητη.

Μια στιγμή όμως. Εδώ δεν μιλάμε για Ελλάδα όπου προπονητές που κατακτούν νταμπλ ή σώζουν ομάδες από υποβιβασμό απομακρύνονται μετά βδελυγμίας στην πρώτη γκέλα της νέας σεζόν. Δεν μιλάμε για τη χώρα όπου ο προπονητής που της χάρισε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα από το πουθενά έφαγε κράξιμο επειδή δύο μήνες αργότερα έχασε από την Αλβανία.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο στο πιο υψηλό επίπεδο. Και πριν από τους κυρίους που αναφέρουμε, έχουν υπάρξει πολλοί άλλοι. H Τσέλσι ξαπόστειλε δύο προπονητές (κοτζαμάν Μουρίνιο, αλλά και Κόντε) μετά την κατάκτηση ισάριθμων πρωταθλημάτων. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι, που στέφθηκε πρωταθλητής Premier League με τον Εδεσσαϊκό της Αγγλίας, είδε την πόρτα λίγους μήνες μετά γιατί η ομάδα του δεν κατάφερνε να επαναλάβει τον άθλο της. Ο Ποτσετίνο, που έφτασε την τρίτη σε δυναμικότητα ομάδα του Λονδίνου σε τελικό Champions League, επίσης απομακρύνθηκε μετά από 2-3 ατυχή αποτελέσματα στο πρωτάθλημα, παίρνοντας αργότερα τη θέση του Τόμας Τούχελ, ο οποίος, αφού κατάφερε το ίδιο με τη λούζερ Παρί Σεν Ζερμέν, έχασε τη δουλειά του επειδή δεν έκανε περίπατο στο γαλλικό πρωτάθλημα που ακολούθησε.

Να θυμίσουμε εδώ πως ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον, υπεύθυνος για μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές δυναστείες όλων των εποχών με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, χρειάστηκε να περιμένει τρία χρόνια μέχρι τον πρώτο τίτλο (ένα Κύπελλο Αγγλίας το 1990), έχοντας γίνει μέχρι τότε Τζανετάκος από τις φάπες στο αγγλικό πρωτάθλημα όπου οι «κόκκινοι διάβολοι» τερμάτιζαν σταθερά γύρω στη δέκατη θέση της βαθμολογίας. Προφανώς οι εποχές έχουν αλλάξει...

Και πώς τα φέρνει η μοίρα! Ο Ολυμπιακός (που έχει διαχρονικά «καρατομήσει» άπειρους ικανότατους και εξαιρετικούς προπονητές), με την εμπιστοσύνη και τη στήριξη του Πέδρο Μαρτίνς στη δύσκολη και «άτιτλη» πρώτη του χρονιά στο λιμάνι, αποδεικνύεται πιο ώριμος ως σύλλογος από γίγαντες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ένα νταμπλ, ένα δεύτερο νταμπλ loading, μεγάλα ευρωπαϊκά ματς και -κυρίως- η δημιουργία από το μηδέν μιας νέας πανίσχυρης ομάδας είναι η ανταμοιβή στην ωριμότητα αυτή.