Φάκελος «Πανηπειρωτικό»: Το γήπεδο που έμεινε στα χαρτιά… 

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’30 ο τότε μητροπολίτης Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων Βλάχος, αγόραζε εκτάσεις για να γίνει το νέο στάδιο Ιωαννίνων στον χώρο όπου είναι το σημερινό, είχε ως όνειρο και στόχο να γίνει ένα μεγάλο στάδιο που να καλύπτει τις ανάγκες της Ηπείρου και όχι μόνο των Ιωαννίνων. Γι’ αυτό και στις 18 Οκτωβρίου 1936 που έγινε η τελετή των εγκαινίων υπήρχε σε πινακίδα η ονομασία «Πανηπειρωτικόν Στάδιον Ιωαννίνων». Πράγματι, όπως αναφέραμε και σε προηγούμενο αφιέρωμα, με τον καιρό έγιναν τα έργα και διαμορφώθηκε το νυν στάδιο «Οι Ζωσιμάδες». Όμως ο μητροπολίτης Σπυρίδων και οι τότε παράγοντες που έκαναν μεγάλες προσπάθειες για να χτιστεί το στάδιο «Ζωσιμάδες» δεν ήταν αιώνιοι και έφυγαν από τη ζωή. Με την πάροδο του χρόνου αυξήθηκαν οι ανάγκες της πόλης, γύρω από το στάδιο χτίστηκαν πολυκατοικίες, η σύγχρονη ζωή είχε άλλες απαιτήσεις.

Στο νυν στάδιο έγιναν μεν έργα ανάπλασης και καλλωπισμού, είναι μια αξιόλογη αθλητική κυψέλη και ένας χώρος ταυτισμένος με την Ιστορία του γιαννιώτικου αθλητισμού και ειδικά του ΠΑΣ Γιάννινα, αλλά δεν παύει να έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις και τις αυξημένες ανάγκες που υπάρχουν. Βλέπουμε τα προβλήματα που υπάρχουν συχνά με τον αγωνιστικό χώρο, αφού το αποστραγγιστικό δίκτυο και οι υποδομές είναι από παλιά και δεν μπορούν να γίνουν καίριες παρεμβάσεις. Άλλο είναι να χτιστεί ένα στάδιο ή ένα γήπεδο από την αρχή, με όλες τις προδιαγραφές της σύγχρονης τεχνολογίας και με τις ανάλογες υποδομές έργων, και άλλο να γίνονται συνεχώς μερεμέτια σε μια παλιά εγκατάσταση. Η διαφορά είναι τεράστια. Επιπλέον στο στάδιο «Ζωσιμάδες» δεν μπορούν να γίνουν διεθνείς αγώνες, ούτε καν φιλικά παιχνίδια της εθνικής ομάδας, καθώς δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις που θέτει η UEFA, όπως για παράδειγμα οι διαστάσεις του αγωνιστικού χώρου, το πάρκινγκ πέριξ του γηπέδου, τα αποδυτήρια κ.λπ. Είναι αδιανόητο στον τόπο των εθνικών ευεργετών, που με τις ευεργεσίες τους αναστήλωσαν την πατρίδα, να μην μπορεί να αγωνιστεί η εθνική ομάδα της χώρας μας.

Ανεξαρτήτως του τι θα κάνει ο ΠΑΣ Γιάννινα, αν αξιωθεί κάποια φορά να αποκτήσει δικό του γήπεδο, η πολιτεία οφείλει να χτίσει ένα σύγχρονο στάδιο στα Γιάννινα, που πραγματικά θα έχει τον χαρακτήρα του Πανηπειρωτικού. Το χρωστά στους Ηπειρώτες αλλά και ως χρέος απέναντι σε όσα προσέφεραν οι εθνικοί ευεργέτες στην πατρίδα, προερχόμενοι οι περισσότεροι από τη γη της Ηπείρου. Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε το 2004, όταν έγινε το Πανθεσσαλικό στον Βόλο, το Παμπελοποννησιακό στην Πάτρα και το Παγκρήτιο στο Ηράκλειο. Ολόκληρος ο δυτικός άξονας της χώρας, από τα Γιάννινα και την Κέρκυρα μέχρι την Καλαμάτα, έμεινε εκτός σχεδιασμού. Παντού έγιναν έργα, από προγράμματα του οργανισμού «Αθήνα 2004», πλην της Ηπείρου. Τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία, αν όχι η μοναδική αλλά η πιο σπουδαία, να γίνει και στα Γιάννινα ένα σύγχρονο στάδιο. Αλλά και παλιότερα χάθηκαν ευκαιρίες ή πέρασαν ανεκμετάλλευτες ευνοϊκές καταστάσεις. Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 υπήρχαν ευκαιρίες να γίνουν μεγαλύτερα αθλητικά έργα στα Γιάννινα, αλλά πέρασαν ανεκμετάλλευτες. Βόλευε προφανώς η κατάσταση στο στάδιο «Ζωσιμάδες», χωρίς κάποιος να σκεφτεί τι ανάγκες θα προέκυπταν στο μέλλον.

^{Ο ΠΑΣ τον Αύγουστο του 2016 υποδέχτηκε στο Περιστέρι την Άλκμααρ, επειδή δεν πληρούσε τις προδιαγραφές το Στάδιο «Ζωσιμάδες».}

Κάθε φορά που «ξεσπιτώνεται» ο ΠΑΣ Γιάννινα λόγω αδυναμίας να αγωνιστεί στο στάδιο «Ζωσιμάδες», όπως προχθές που φιλοξένησε τον ΠΑΟΚ στο Περιστέρι, ξεκινούν οι συζητήσεις για την απουσία ενός σύγχρονου σταδίου στην πόλη. Μετά από λίγο χάνονται στον χρόνο και ξεχνιούνται. Ο «Άγιαξ της Ηπείρου» πλήρωσε αυτό το τίμημα και θα συνεχίσει να το πληρώνει. Το 2000 τον έστειλαν δύο φορές να παίξει στην Πάτρα με Ξάνθη και ΠΑΟΚ, επειδή το στάδιο «Ζωσιμάδες» δεν είχε δίκτυο ηλεκτροφωτισμού. Θα μπορούσε η τότε διοργανώτρια αρχή να ορίσει τα παιχνίδια μεσημέρι ή απόγευμα, αφού ήταν φθινόπωρο, αλλά σκοπίμως τα όρισε βράδυ για να μην παίξει ο ΠΑΣ στη φυσική έδρα του! Όμως περισσότερο προσβεβλημένοι ένιωσαν οι Ηπειρώτες το 2016, όταν ο αγώνας με την Άλκμααρ για το Γιουρόπα Λιγκ έγινε στο Περιστέρι και όχι στα Γιάννινα. Ευτυχώς η ΕΠΟ και η ΟΥΕΦΑ έδειξαν ελαστικότητα και έγινε το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι στα Γιάννινα κόντρα στη νορβηγική Οντ. Άνοιξαν όσο μπορούσαν τις γραμμές για να γίνει μεγαλύτερος ο αγωνιστικός χώρος, υπήρξε κατανόηση για την ιστορική σημασία του αγώνα και έτσι ξεπεράστηκαν τα προβλήματα. Όμως στον επόμενο γύρο τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο, αφού υπήρχαν αυστηρότερες προδιαγραφές. Ο ΠΑΣ ζήτησε αρχικά τα γήπεδα των Παναιτωλικού και Παναθηναϊκού για έδρα του, υπήρξαν αντιδράσεις από οπαδούς των ομάδων αυτών και τελικά κατέληξε στο πάντα φιλόξενο γι’ αυτόν Περιστέρι. Εκεί, στο γήπεδο του Ατρόμητου, φιλοξένησε τους Ολλανδούς. Ωστόσο οι Ηπειρώτες αισθάνθηκαν βαθιά προσβεβλημένοι. Είναι δυνατόν μια τόσο μεγάλη περιοχή, ολόκληρη Ήπειρος, να μην μπορεί να φιλοξενήσει ούτε καν αγώνες προκριματικής φάσης του Γιουρόπα Λιγκ;

Συνάντηση Χριστοβασίλη με τον δήμαρχο

Με αφορμή το παραπάνω γεγονός, μετά τον αγώνα με την Άλμκααρ ακολούθησε μια σειρά επαφών του προέδρου του ΠΑΣ Γιώργου Χριστοβασίλη με τοπικούς φορείς και με τον τότε δήμαρχο Ιωαννιτών για να υπάρξει από κοινού προσπάθεια, με στόχο την κατασκευή ενός σύγχρονου γηπέδου στα Γιάννινα. Στο «ΦΩΣ» της Τετάρτης 10 Αυγούστου 2016 σημειώναμε μεταξύ άλλων: «Πόνεσε πάρα πολύ όλους τους Ηπειρώτες το ξεσπίτωμα του ΠΑΣ, που αναγκάστηκε για το παιχνίδι της 3^ης φάσης με την Άλκμααρ να αγωνιστεί στο γήπεδο του Ατρόμητου στο Περιστέρι. Με την κινητοποίηση όλων των φορέων της πόλης και της Ηπείρου, είτε μέσα από κάποιο πρόγραμμα χρηματοδότησης είτε μέσω της συνεργασίας του δημοσίου με ιδιωτικούς φορείς, να βρεθεί η φόρμουλα για να εκσυγχρονιστούν οι εγκαταστάσεις στα Γιάννινα, ώστε ο ΠΑΣ να μπορεί να δίνει διεθνείς αγώνες στα Γιάννινα σε μελλοντική έξοδό του στην Ευρώπη». Για τη συνάντηση του προέδρου του ΠΑΣ με τον δήμαρχο, σε δελτίο Τύπου του δήμου αναφέρονταν και τα εξής: «Η συζήτηση του δημάρχου και του προέδρου του ΠΑΣ δεν περιορίστηκε στις ευχαριστίες, αλλά επεκτάθηκε και σε διάφορα ζητήματα που εμπλέκουν την ομάδα με την πόλη και ένα από τα πιο σημαντικά είναι αυτό των αθλητικών εγκαταστάσεων. Έγινε μία καταρχήν συζήτηση για το γηπεδικό και συμφωνήθηκε αμέσως μετά την περίοδο των διακοπών - τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου- η συνάντηση να επαναληφθεί ώστε να γίνει μια πιο διεξοδική συζήτηση που θα επιδιώξει να δρομολογήσει λύσεις». Το θέμα γρήγορα ξεχάστηκε. Ώσπου ήρθε πάλι στην επιφάνεια. Ήδη ξεσπιτώθηκε μια φορά παίζοντας με τον ΠΑΟΚ στο Περιστέρι. Αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση στον αγωνιστικό χώρο του σταδίου «Ζωσιμάδες», δεν αποκλείεται να υπάρξει και άλλη συνέχεια.

Η ιστορία του Πανηπειρωτικού Σταδίου

Οι προσπάθειες για την κατασκευή Πανηπειρωτικού Σταδίου είχαν ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’60 στα Γιάννινα, με πρωτεργάτη τον τότε πρόεδρο της ΕΠΣΗΠ, Ξενοφώντα Κοντούρη, τον μεγαλύτερο παράγοντα που ανέδειξε το ποδόσφαιρο της Ηπείρου. Όταν έγινε επέκταση του σχεδίου πόλεως σύμφωνα με το σχέδιο Δοξιάδη, όπου προέβλεπε και τη μεταφορά του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων από την οδό Δομπόλη στην περιοχή της Δουρούτης, με την υπ’ αριθμό 34113/12-6-1970 απόφαση του υπουργού Συντονισμού και Προγραμματισμού, δεσμεύτηκε έκταση 50 στρεμμάτων, εκεί όπου είναι χτισμένο σήμερα το ΠΕΑΚΙ, από κοινόχρηστες εκτάσεις της τότε Κοινότητας Ανατολής με σκοπό να γίνει εκεί το Πανηπειρωτικό Στάδιο. Με άλλη απόφαση (548083/19-11-1973) παραχωρήθηκαν άλλα 30 στρέμματα στον ίδιο χώρο για τον ίδιο σκοπό. Ένα έργο ξεκινά πρώτα από την εξεύρεση της απαιτούμενης οικοπεδικής έκτασης, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια η μελέτη και η χρηματοδότηση. Η συνολική αυτή έκταση των 80 στρεμμάτων είχε παραχωρηθεί στο υπουργείο Γεωργίας, αλλά χαρακτηρισμένη βάσει σχεδίου πόλης για «Πανηπειρωτικό Στάδιο» και όχι για άλλη χρήση. Με τις εξελίξεις αυτές έγινε μια πολύ καλή αρχή, χωρίς την ανάλογη συνέχεια. Το 1975 λίγο έλειψε να χαθεί αυτή η έκταση των 80 στρεμμάτων. Το υπουργείο Γεωργίας, ενόψει της οριστικής διανομής του αγροκτήματος Ανατολής και επειδή η έκταση ήταν ανεκμετάλλευτη, ζήτησε τον Μάρτιο του 1976 από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού να κάνει αποδοχή της κυριότητας των 80 στρεμμάτων. Διαφορετικά το υπουργείο Γεωργίας θα προέβαινε στη διανομή και αυτής της έκτασης σε κατοίκους της Ανατολής. Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, άκουσον άκουσον, με το υπ’ αριθμό 5969/20-3-1975 δεν απεδέχθη την παραχώρηση της έκτασης, τονίζοντας χαρακτηριστικά «παρέλκει η παραχώρησις του ως είρηται χώρου, μη προβλεπομένης προς το παρόν ιδρύσεως εθνικού σταδίου Ανατολής».

Ο Κοντούρης έσωσε τα 80 στρέμματα

^{Αριστερά ο επίτιμος πρόεδρος της ΕΠΣΗΠ, Ξενοφώντας Κοντούρης, που με δικές του ενέργειες σώθηκε η έκταση που έγινε το ΠΕΑΚΙ. Το στιγμιότυπο σε εκδήλωση του 2016 με τον τότε πρόεδρο της ΕΠΟ, Γ. Γκιρτζίκη.}

Μετά την άρνηση της ΓΓΑ να πάρει το οικόπεδο, το υπουργείο Γεωργίας με την από 9-8-1975 απόφαση διέταξε στην οριστική διανομή του αγροκτήματος Ανατολής να μπει και η έκταση των 80 στρεμμάτων. Οι τοπικές αρχές δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον. Ο μοναδικός που αντέδρασε και διαμαρτυρήθηκε εντόνως προς κάθε κατεύθυνση, θέτοντας όλους τους τοπικούς παράγοντες προ των ευθυνών τους, ήταν ο πρόεδρος της ΕΠΣΗΠ, Ξενοφώντας Κοντούρης. Σε επιστολή στον τοπικό Τύπο αλλά και σε αθηναϊκές εφημερίδες, στις 10-9-1975, σημείωνε και τα εξής: «Κατόπιν του ως άνω καθίσταται καθ’ ημάς αδιανόητος αθλητικώς η μη αποδοχή υπό της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού της παραχωρουμένης εκτάσεως των 80 στρεμμάτων, δια την δημιουργίαν έστω και μελλοντικώς ενός αθλητικού κέντρου εν Ιωαννίνοις και εις την πλέον κατάλληλον τοποθεσίαν, προς εξυπηρέτησιν νυν 18.000 νέων και εν τω μέλλοντι 25.000 και μάλιστα δωρεάν. Αδυνατούμεν δε να εννοήσωμεν υπό ποίων κινήτρων ελαύνεται ο κ. Γενικός Γραμματεύς Αθλητισμού, λαμβάνων τοιαύτην αντιαθλητικήν θέσιν». Η επιστολή Κοντούρη ανέφερε και άλλα επιχειρήματα για τη διάσωση της έκτασης. Μετά από αυτό υπήρξε παρέμβαση και του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελου Αβέρωφ. Η έκταση δεν επέστρεψε στο υπουργείο Γεωργίας, αλλά παραχωρήθηκε οριστικά στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και πάνω σε αυτήν χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 το αθλητικό κέντρο ΠΕΑΚΙ που υπάρχει σήμερα.

Η κατασκευή Πανηπειρωτικού Σταδίου έμεινε στα χαρτιά. Μοιάζει με το σύγχρονο γεφύρι της Άρτας. Αρχές δεκαετίας του ’90 κατασκευάστηκε το νυν αθλητικό κέντρο ΠΕΑΚΙ (Πανηπειρωτικό Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Ιωαννίνων) στην έκταση των 80 στρεμμάτων που είχε παραχωρηθεί το 1970 και το 1973 για τον αθλητισμό, με όλα όσα συνέβησαν και εξιστορήσαμε παραπάνω. Και τότε έγινε μεγάλη κουβέντα στα Γιάννινα. Τελικά αποφασίστηκε να γίνει ένα πολυδύναμο αθλητικό κέντρο και όχι ένα πραγματικό στάδιο. Σήμερα στον χώρο του ΠΕΑΚΙ υπάρχουν οι εξής εγκαταστάσεις: Ποδοσφαιρικό γήπεδο με φυσικό χλοοτάπητα, με ταρτάν και κερκίδες 2.050 θέσεων και πάρκινγκ 500 θέσεων, 2 βοηθητικά ποδοσφαιρικά γήπεδα με φυσικό χλοοτάπητα, 2 γήπεδα mini football 5x5 με πλαστικό χλοοτάπητα, 5 υπαίθρια γήπεδα μπάσκετ, 2 υπαίθρια γήπεδα τένις και 2 κλειστά, 2 υπαίθρια γήπεδα βόλεϊ, 1 υπαίθριο γήπεδο χάντμπολ, πίστα πατινάζ-roller. Με το έργο αυτό δεν καλύφθηκε όλη η έκταση των 80 στρεμμάτων που ανήκει στη ΓΓΑ. Στη μελέτη υπάρχει πρόβλεψη για κατασκευή μεγαλύτερου γηπέδου από το σημερινό που είναι μόνο 2.000 θέσεων. Υπάρχουν γειτονικές εκτάσεις, αφού με το ΠΕΑΚΙ δεν καλύφθηκε όλος ο χώρος των 80 στρεμμάτων, όπου μπορεί να γίνει ένα σύγχρονο στάδιο, που θα έχει πραγματικά την έννοια του Πανηπειρωτικού, για να φιλοξενούνται και αγώνες της εθνικής ομάδας. Ο χώρος είναι έξω από τον οικοδομικό ιστό της πόλης, πολύ κοντά στους κόμβους των οδικών αξόνων Εγνατίας και Ιόνιας. Έχει καλές προδιαγραφές.
Για να μην τρέφουμε αυταπάτες, πρέπει να τονιστεί ότι επί του παρόντος δεν υπάρχει κανένας προγραμματισμός για την κατασκευή ενός μεγαλύτερου γηπέδου. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει περισσότερο, με τα πλήγματα που δέχθηκε η οικονομία της χώρας από τα μνημόνια και την πανδημία. Αν όμως κάποια στιγμή υπάρξει η βούληση από πλευράς πολιτείας να φτιάξει και στα Γιάννινα ένα σύγχρονο στάδιο, υπάρχει διαθέσιμος χώρος στο ΠΕΑΚΙ. Μέχρι να γίνει αυτό, που μοιάζει με μακρινό όνειρο, οι Γιαννιώτες θα πορευτούν με το στάδιο «Ζωσιμάδες». Ένας χώρος καλοδιατηρημένος, που αναβλύζει αναμνήσεις και ιστορία, αλλά μην μπορώντας επακριβώς να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής.

Το γήπεδο του ΠΑΣ έμεινε στις μακέτες

^{Η μακέτα του νέου γηπέδου που ήθελε να κάνει ο ΠΑΣ από το 2010, αλλά έμεινε στα χαρτιά.}

Δικό του γήπεδο προσπάθησε να κάνει και ο ΠΑΣ Γιάννινα, στα τελευταία 13 χρόνια που είναι πρόεδρος ο Γιώργος Χριστοβασίλης, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο ηγέτης του «Άγιαξ» έψαχνε για «συμπαίκτες» συγχρηματοδότησης, για να εκμεταλλευτούν από κοινού την εμπορική χρήση του αθλητικού κέντρου. Μάλιστα, γύρω στα 2010, ιδιωτική εταιρεία εκπόνησε μελέτη βιωσιμότητας και έγιναν οι μακέτες του νέου γηπέδου του ΠΑΣ, με την προοπτική να γίνει σε οικόπεδο που βρίσκεται στο παλιό αεροδρόμιο της Κατσικάς, κοντά στον χώρο που είναι τώρα το κέντρο υποδοχής προσφύγων. Η μακέτα παρουσιάστηκε ανεπίσημα στα Γιάννινα, αφού επίσημα δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί δεν είχαν βρεθεί οι χρηματοδότες του έργου και ο χώρος ήταν δημόσιος και δεν είχε παραχωρηθεί. Σύμφωνα με αυτήν τη μελέτη, στον χώρο του παλιού αεροδρομίου Κατσικάς, όπου δίπλα από αυτόν περνά και ο οδικός άξονας της Εγνατίας, θα γινόταν ένα σύγχρονο γήπεδο για τον ΠΑΣ, αθλητικό κέντρο για τις προπονήσεις και τις ομάδες νέων αλλά παράλληλα εκεί θα λειτουργούσε και εμπορικό κέντρο. Υπολόγιζαν ότι από τα έσοδα της εμπορικής εκμετάλλευσης του κέντρου θα γινόταν σταδιακά η απόσβεση των κεφαλαίων της επένδυσης. Σύμφωνα με όσα είχαν δει το 2010 το φως της δημοσιότητας, το συγκρότημα θα περιελάμβανε χώρους αθλητικών δραστηριοτήτων, γήπεδο ποδοσφαίρου και προπονητικό κέντρο, με τις προβλεπόμενες αθλητικές, συνοδευτικές και εμπορικές χρήσεις, αθλητικό πάρκο, υδάτινο πάρκο, green park (οικολογικό πάρκο), χώρους στάθμευσης, καθώς και χώρους για πολιτιστικά δρώμενα. Το έργο αυτό ασφαλώς έμεινε στις μακέτες και στα χαρτιά. Μετά το 2011, που φούντωσε η οικονομική κρίση και μπήκε η χώρα μας στα μνημόνια και στέρεψαν οι κάνουλες, η σκέψη μόνο στην κατασκευή νέου γηπέδου δεν μπορούσε να πάει. Δεν ξέρουμε και κατά πόσο ήταν κατάλληλος ο χώρος στο παλιό στρατιωτικό αεροδρόμιο. Ποιος Γιαννιώτης θα πήγαινε 8 χιλιόμετρα έξω από την πόλη για να δει τον ΠΑΣ, να ψωνίσει στα καταστήματα και να δει μετά τον αγώνα; Αν υπήρχε κάποιο θεωρητικό ενδιαφέρον για ένα τέτοιο εγχείρημα, αυτό εξανεμίστηκε εντελώς από τη στιγμή που το οικόπεδο του παλιού αεροδρομίου περιήλθε στο ΤΑΙΠΕΔ και ήταν δύσκολο να το πάρει ο ΠΑΣ.

Μια δεύτερη σκέψη που πέρασε από το μυαλό του Χριστοβασίλη ήταν να γίνει γήπεδο του ΠΑΣ στον χώρο του ΠΕΑΚΙ. Εκεί ο χώρος και οι εγκαταστάσεις ανήκουν στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Σύμφωνα με το σενάριο, μέσω της σύμπραξης ιδιωτικού και δημόσιου φορέα (ΣΔΙΤ) θα βρισκόταν η φόρμουλα με την υπογραφή σύμβασης για μακροχρόνια παραχώρηση μέρος του χώρου που είναι τεράστιος στην ΠΑΕ ΠΑΣ Γιάννινα για να κατασκευάσει αθλητικό κέντρο πολλαπλών χρήσεων. Ως περιοχή προσφέρεται γιατί είναι στην έξοδο της πόλης, πολύ κοντά στους κόμβους της Εγνατίας και της Ιόνιας Οδού. Έγιναν συζητήσεις με τοπικούς αξιωματούχους, αλλά ποτέ δεν μπήκαν στο διά ταύτα για τη λήψη αποφάσεων. Ούτε ασφαλώς έγινε ποτέ γνωστό ποιος θα χρηματοδοτούσε το έργο. Από το περιβάλλον της ομάδας άφηναν να διαρρεύσει ότι ο πρόεδρος είχε εξασφαλισμένα τα κεφάλαια, αλλά το πρόβλημα ήταν η παραχώρηση του χώρου. Και το θέμα έμεινε εκεί.