Τι κι αν δεν σκόραρε ο Χασάν...

Για 45 λεπτά ο Ολυμπιακός ήταν γεμάτος ζωντάνια, ενέργεια και κίνητρα στο τυπικής διαδικασίας ματς με τον Παναιτωλικό. Κι είχε παίκτες που είχαν σοβαρούς λόγους να αγωνιστούν με τέτοια στοιχεία. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Ο Μασούρας έστρωσε ένα γκολ που δεν μπήκε, έβαλε ένα. Ο Κάιπερς ήταν συνεπής με το σκοράρισμα και με πολύ ωραίες ενέργειες μακριά από την περιοχή. Ο Τιάγκο είχε «γλυκιές» προσπάθειες στο παιχνίδι του. Ο Εμβιλά ήταν όπως πάντα ηγέτης, δεν τον ενδιαφέρει ο αντίπαλος ή η σημασία του αγώνα. Ο Ραντζέλοβιτς έτρεχε πολύ, ο Ντρέγκερ προσπαθεί να ξεπεράσει τη διστακτικότητά του με όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Κι άλλοι άρεσαν. Όπως ο Ανδρούτσος στην επανάληψη, αυτό το πολυεργαλείο για την ομάδα, όπου κι αν παίξει.

Στον Μαρτίνς άρεσε περισσότερο ο Χασάν. Δεν το είπε ο ίδιος, αλλά το φώναζε με τα «μπράβο» του προς τον παίκτη σε όλη τη διάρκεια αυτού του διαστήματος. Ο Αιγύπτιος έκανε έξοχη κίνηση στο πρώτο γκολ μετά από μια επίθεση που φαινόταν χαμένη. Έσωσε την μπάλα και σέντραρε με ακρίβεια στον Μασούρα για το ωραίο τελείωμα του Έλληνα διεθνούς άσου. Δεν εκβίασε κάποιο γκολ για τον εαυτό του. Ήταν μέσα σε φάσεις, γέμιζε την περιοχή, αλλά και κυνηγούσε τα πάντα μακριά από αυτή. Σε κάποια στιγμή έκανε αποφασιστικό τάκλιν λίγο έξω από τα καρέ του Κρίστινσον και απέτρεψε τελική προσπάθεια επικίνδυνη για τους φιλοξενούμενους.

Κι ας μη σκόραρε αυτή τη φορά, όπως έκανε με τον ΠΑΣ και με τον Απόλλωνα. Ήταν ακόμη καλύτερος από εκείνα τα παιχνίδια. Διαρκώς ανεβαίνει. Και μέσα στο γήπεδο φανερώνει πόσο ευλογημένος νιώθει που ξεπέρασε το μεγάλο πρόβλημα με την υγεία του. Ζει κάθε ματς με μεγάλη ανυπομονησία, ένταση, προσπάθεια. Κι αυτό είναι πάρα πολύ καλό για τον ίδιο. Και για τον Ολυμπιακό...