Νίκησε ο Ολυμπιακός, δεν έχασε ο Παναθηναϊκός
Η ανωτερότητα του Ολυμπιακού φάνηκε στο πρώτο μέρος παρά τις μεγάλες απουσίες. Ότι πάντα είναι ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό φάνηκε στο δεύτερο, άσχετα με την κόπωση των Πειραιωτών και το 1-0.
Ο Ολυμπιακός σε κάθε παιχνίδι του από εδώ και πέρα θα δίνει μάχες. Μεγάλες μάχες. Είτε είναι ο Παναθηναϊκός, είτε η Σίτι, ο Άρης, η Μαρσέιγ. Την πρώτη την κέρδισε. Εδώ πλέον μετρούν οι βαθμοί σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό φάνηκε ξανά ότι πάντα είναι... ντέρμπι. Ακόμη κι αν η διαφορά ποιότητας είναι πολύ μεγάλη όπως έγινε κατανοητό στο πρώτο ημίχρονο όταν ο Ολυμπιακός χωρίς Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά, Χασάν και Μπρούμα στην επίθεση ήταν ισοπεδωτικός και στρίμωξε άγρια τον αντίπαλό του. Το γκολ που μπήκε νωρίς ήταν αποτέλεσμα αυτής της μεγάλης ανωτερότητας, για την οποία δεν χρειαζόταν ο συγκεκριμένος αγώνας για να μάθουμε ότι υπάρχει.
Ολυμπιακός: Ψάχνοντας το εύκολο γκολ...
Μόνο που ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε με αυτή τη φόρα του να τελειώσει το ματς από το πρώτο μέρος. Και πίστεψε ο Μαρτίνς ότι δίνοντας χώρο στον Παναθηναϊκό στην επανάληψη, θα τον χτυπούσε στις κόντρες. Όπως έχει γίνει κι άλλες φορές. Αλλά τα πόδια δεν άντεχαν. Του Φορτούνη που ήταν καταπληκτικός στο πρώτο μέρος, του Μασούρα, του Ραντζέλοβιτς. Ίσως οι αλλαγές έπρεπε να γίνουν νωρίτερα για να μη χαθεί το μομέντουμ και να μην πιστέψει ο Παναθηναϊκός ότι μπορούσε να ισοφαρίσει.
Διότι στο τελευταίο ημίωρο όχι απλώς μπορούσε, το άξιζε κιόλας. Οι ευκαιρίες που έχασε μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης» ήταν πολλές για τη διαφορά δυναμικότητας που έχουν οι δύο ομάδες. Και στο τέλος μπορεί να υπάρχει στους πράσινους η απογοήτευση για την ήττα, αλλά ξέρουν καλά ο Μπόλονι και οι παίκτες του, ότι αντί να χάνουν με 3-0 από το πρώτο μέρος, έφυγαν με τις εντυπώσεις υπέρ τους.
Ο Ολυμπιακός έχει παίκτες που ακόμη και σε τέτοιες συνθήκες πίεσης, απουσιών και κούρασης, μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Ο Σα είναι ένας από αυτούς. Ο Εμβιλά επίσης, όπως και ο Ραφίνια που στέρησε από τον Μαουρίτσιο το γκολ εκεί που τον έκοψε υποδειγματικά όταν ο συμπατριώτης του σάστισε στην περιοχή. Για τον Φορτούνη δεν χρειάζονται πολλά πάλι. Έχει μπει σε μια ρότα ακριβώς αυτή που ταιριάζει στον ίδιο και στον Ολυμπιακό. Η αγκαλιά του Μαρτίνς στην αλλαγή ήταν ό,τι καλύτερο για όσους από την αρχή πήραμε ξεκάθαρη θέση για το κοινό συμφέρον.
Κρίμα μεγάλο για τον Σαβιέρ. Έναν παίκτη που βοήθησε πολύ την ομάδα του στη διεκδίκηση της ισοφάρισης και τελικά έφυγε κλαίγοντας όχι για ένα χαμένο ματς αλλά για έναν απαίσιο τραυματισμό. Όλες οι ευχές μαζί του...
