Το ρεπορτάζ… αεροδρομίου που χάθηκε!

Στα ποδοσφαιρικά βέβαια είχαμε συνηθίσει άλλες καταστάσεις και η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το… αναποδογύρισμα μας έκανε να χάσουμε λίγο το τόπι. Ανέκαθεν η κλασική περίοδος προετοιμασίας ήταν αυτή που διανύουμε, με προκριματικά ή φιλικά για όλες τις ομάδες εντός κι εκτός συνόρων, αλλά σε καμία περίπτωση με προημιτελικά, ημιτελικά και τελικά σε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα αυγουστιάτικα. Για να μην αναφερθώ στα πρωταθλήματα και τα Κύπελλα που μόλις πριν από λίγες μέρες ολοκληρώθηκαν!

Μου ήρθε λοιπόν στο μυαλό προχθές, μέσα από μια εύθυμη και νοσταλγική συζήτηση με συναδέλφους των 55+, εκείνο το περίφημο «ρεπορτάζ αεροδρομίου», σήμα κατατεθέν για πολλά χρόνια σε ό,τι αφορούσε μεγάλες, κυρίως, ομάδες που αναχωρούσαν ή επέστρεφαν από το… χτίσιμο ενόψει νέας σεζόν στο εξωτερικό. Ό,τι πιο χαζό και ανούσιο θυμάμαι καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μου στο επάγγελμα! Κανείς απ’ όσους έζησαν όλα αυτά τα ωραία σκηνικά και τα διηγούνται λεπτομερώς δεν διαφώνησε με αυτή τη διαπίστωση. Να είσαι στα πρώτα δημοσιογραφικά βήματά σου και να περνούν από μπροστά σου στις αφίξεις ομάδες σαν τη Λίβερπουλ, τον Άγιαξ, τη Ρεάλ Μαδρίτης, τη Γιουβέντους ή την Εθνική Αγγλίας για παράδειγμα, μόνο συνηθισμένο δεν το λες!

Ήταν και οι ανάγκες της ενημέρωσης διαφορετικές τότε βέβαια, μην το ξεχνάμε. Παρ’ όλα αυτά, ο ενθουσιασμός και η όρεξη να τρέξεις στο Ελληνικό, να μιλήσεις και να φωτογραφηθείς με διάσημες προσωπικότητες του αθλητισμού έδωσαν πολύ γρήγορα τη θέση τους στη ρουτίνα και την απροθυμία. Άρχισε να ακούγεται βαρετό και… εφιαλτικό σε πολλούς το να κατεβαίνουν στο αεροδρόμιο για δηλώσεις επειδή έρχεται ο τάδε παίκτης από τη Βραζιλία ή γιατί φεύγει η τάδε ομάδα για την Ολλανδία... Ρηχές ερωτήσεις, προβλέψιμες απαντήσεις. Ποιος θα σου έλεγε ότι δεν έκανε την καλύτερη προετοιμασία της καριέρας του και ποιος ότι φέτος δεν θα είναι η χρονιά του! Τι να σου απαντήσει κάποιος που τον ρωτάς αν ο στόχος είναι η νίκη; Ότι πάει για να χάσει; Μία από τα ίδια, σχεδόν πάντα. Είτε χαλούσε ο κόσμος από τους πανηγυρισμούς στην αίθουσα αφίξεων είτε γέμιζε ο τόπος με κατεβασμένα κεφάλια, εσύ εκεί, έτοιμος να… πυροβολήσεις! Αρκεί να μην επιστρέψεις στην εφημερίδα με άδειο μπλοκ.

Πάντως δεν άργησε και πολύ να έρθει η εξέλιξη σε αυτό το άνοστο και ελάχιστα χρήσιμο πια ρεπορτάζ. Η στενογραφία στο πόδι και οι αγχωτικές απομαγνητοφωνήσεις… «καταπλακώθηκαν» κυριολεκτικά από την ψηφιακή καταιγίδα και τις ανάγκες της. Το ρεπορτάζ αεροδρομίου πέρασε στην ιστορία, όπως και το ίδιο το Ελληνικό, άλλωστε…

Ήταν μια όμορφη δημοσιογραφική εμπειρία που καταργήθηκε ουσιαστικά από εμάς τους ίδιους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων φυσικά, οι οποίες εδώ που τα λέμε δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν, όσο υπάρχει ενημέρωση. Η νέα φουρνιά συναδέλφων θα το ακούει ως κάτι άγνωστο και πιθανότατα δεν θα χρειαστεί να το μάθει ποτέ! Το παλιό σινάφι των πολιτικών συντακτών θα το επικαλείται για να πικάρει τους αθλητικούς με τη «ρεπορταζάρα» και τις «εμπνευσμένες ερωτήσεις τους»!

Όχι πάντως το ίδιο τραγικές με αυτές που ακούμε από διάφορους… αστέρες στα ερτζιανά και τα κανάλια. Καλή καρδιά, να είμαστε όλοι γεροί, να έχουμε πάντα κάτι να θυμόμαστε και να γελάμε ,γιατί τα όμορφα λιγόστεψαν επικίνδυνα…