«H κυρία Όσμοντ»: Ο Τζον Μπάνβιλ στα καλύτερα του...

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η αγγλική είναι η γλώσσα της γυναικείας χειραφέτησης. Τόσο στα τέλη του 19ου αιώνα όσο και στις αρχές του 20ου, όταν το μυθιστόρημα μεσουρανούσε, η αγγλόφωνη λογοτεχνία αφουγκραζόταν την αγωνία και τα προβλήματα της γυναικείας φύσης.

Ενδεικτικά αναφέρουμε την Τζέιν Έιρ της Σαρλότ Μπροντέ, την Κάρι μας του Τίοντορ Ντράιζερ, τον Οίκο της Ευθυμίας της Ήντιθ Γουόρτον και την Τες ντ’ Ουμπερβίλ του Τόμας Χάρντι. Μεταξύ όλων αυτών περίοπτη θέση κατέχει ασφαλώς το Πορτραίτο μιας κυρίας του Χένρι Τζέημς, τη στιγμή μάλιστα που ο Αμερικανός συγγραφέας θέτει νέες προκλήσεις για το μέλλον των μεγάλων αφηγήσεων.

Στον κόσμο του Τζέημς κυριαρχεί η Ίζαμπελ Άρτσερ, η οποία στη συνέχεια γίνεται η κυρία Όσμοντ. Με αυτό τον τίτλο, υπαινικτικά ειρωνικό, ένας σύγχρονος του μυθιστορήματος, ο Ιρλανδός Τζον Μπάνβιλ, δοκιμάζει την τέχνη του παστίς, που την γνωρίζει τόσο καλά. Ο Μπάνβιλ πιάνει το νήμα της ιστορίας από το σημείο που την άφησε ο διαπρεπής προκάτοχός του, προκειμένου να προεκτείνει και να αναδομήσει το μυθιστορηματικό σύμπαν του Τζέημς.

Ο Ιρλανδός αντιγράφει επιμελώς το ύφος του Αμερικανού, όσον αφορά την μεταφορική αίσθηση αλλά και τους συνεχείς υπαινιγμούς. Δεν αρκείται όμως μόνο σε αυτό. Σε όλο το βιβλίο είναι συνεχής η προσπάθεια να φωτιστούν οι αθέατες πτυχές αυτής της ιστορίας και να σμιλευτούν ακόμα περισσότερο οι βασικοί πρωταγωνιστές.

Με την αριστοτεχνική σμίλη του Μπάνβιλ λοιπόν διαγράφονται σε βάθος τα βασικά χαρακτηριστικά τους. Η χαριτωμένη δυστροπία της Στέινς, η ντομπροσύνη της Χενριέτα, ο εωσφορικός Όσμοντ, η δίσημη κόρη του και φυσικά η επαμφοτερίζουσα «κυρία Όσμοντ». Ο Μπάνβιλ σε μια από τις πιο ευτυχείς στιγμές της συγγραφικής του σταδιοδρομίας αποδεικνύει πως «ζει και βασιλεύει» στη σύγχρονη χώρα της λογοτεχνίας.