«Θήτα» λοιπόν!

Η Αναστασία Ασλανίδη επιμελήθηκε τις λέξεις, τους στίχους, τις αράδες, το χαρτί, την έκδοση. Συνέθεσε λιλιπούτεια ποιήματα και κείμενα που μοσχομυρίζουν ποίηση. Από την πρώτη κιόλας σελίδα επιδόθηκε σε υπαινικτικές ασκήσεις, αφήνοντας τη γλώσσα να λάμψει στα μάτια μας.

Η συνωμοσία των ιδεών της κράτησε αδιάπτωτο το ενδιαφέρον μας ως το τέλος. Κατάφερε σε αυτό το παρθενικό εγχείρημα να μας εντυπωσιάσει άλλοτε συμπυκνώνοντας την δύναμη των νοημάτων κι άλλοτε εκτείνοντας τη μουσική των λέξεων στο άπειρο.

«Στάθηκαν στο ηλιοβασίλεμα
Σε μια ρόδινη σιωπή.
Λίγο μετά,
Η λεπτή γραμμή στον ορίζοντα όρισε το τέλος.
Σηκώθηκαν κι έφυγαν.
Χωριστά».

Το καλαίσθητο τομίδιο που φιλοξένησε τις φιλόδοξες προθέσεις της Ασλανίδη θυμίζει από μόνο του έργο τέχνης. Ας είναι καλοτάξιδο!