«H προφορική ιστορία των Joy Division»

H έκδοση με τίτλο This Searing Light, The Sun and Everything Else αποτελεί όπως δηλώνει και ο υπότιτλος «μια προφορική ιστορία των Joy Division» και περιλαμβάνει συγκεντρωμένο προφορικό υλικό που έχει προκύψει από συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών της σύντομης - αλλά τόσο καίριας για το πάνθεον της ροκ μυθολογίας - ιστορίας του συγκροτήματος από το Μάντσεστερ και του χαρισματικού αλλά αυτοκαταστροφικού ή/και ασθενούς ψυχικά ερμηνευτή τους Ίαν Κέρτις που έδωσε τέλος στη ζωή του τον Μάιο του 1980, δυο μήνες πριν κλείσει τα 24.

Συγγραφέας και επιμελητής του βιβλίου που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τον εκδοτικό οίκο Faber είναι ο Jon Savage, ένας από τους πιο επιφανείς και έγκριτους συγγραφείς περί σύγχρονης μουσικής και νεανικής κουλτούρας – συγγραφέας μεταξύ πολλών άλλων του απόλυτου βιβλίου για το πολιτισμικό πλαίσιο που γέννησε το βρετανικό πανκ, England's Dreaming.

«Νομίζω ότι ήθελε να γίνει σαν τον Τζιμ Μόρισον ή κάποιον αντίστοιχο που έγινε διάσημος και πέθανε νέος. Το συγκρότημα ήταν το πιο σημαντικό πράγμα γι' αυτόν. Παλιότερα έλεγε διαρκώς ότι δε θα συμπλήρωνε την τρίτη δεκαετία του, δεν θα ξεπερνούσε τα 25.»

Ο Savage είχε γράψει επίσης τον πρόλογο του βιβλίου της συζύγου του Ιαν Κέρτις, Ντέμπορα, που είχε τίτλο Touching From A Distance και περιέγραφε τη σχέση της με τον άνθρωπο που έμελλε να γίνει είδωλο για τη δική του και όλες τις γενιές μαυροφορεμένων νέων που ακολούθησαν.

Οι μαρτυρίες του βιβλίου προέρχονται από συνεντεύξεις που έγιναν σε διάστημα τριών και πλέον διαφορετικών δεκαετιών. Τα παρακάτω αποσπάσματα επιλέχτηκαν από την προδημοσίευση που έγινε πριν από μερικές μέρες στον Guardian και επικεντρώνονται στις μέρες που ακολούθησαν την αυτοκτονία του Ίαν Κέρτις.

Πολ Μόρλεϊ (δημοσιογράφος, συγγραφέας)

«Όλη η ουσία του Ίαν ήταν ότι μετά από λίγο που τον παρατηρούσες έμοιαζε να βρίσκεται διαρκώς στην κόψη της ύπαρξης. Υπήρχαν στιγμές προφανώς που υπέθετες ότι ήταν μέρος της χορογραφίας, που είχε γίνει απολύτως άναρχη και μετά απολάμβανες εγωιστικά το θέαμα επειδή επρόκειτο για 'event', για 'happening' και σε κάθε περίπτωση, για κάτι μοναδικό που σου πρόσφερε εκείνος. Ήταν σα να βάζει την έκφραση και τη μουσική πάνω από τη ζωή του, σαν μια θυσιαστική τελετουργία. Τον ίδιο καιρό υπήρχαν συγκροτήματα όπως οι Public Image, οι Throbbing Gristle, οι Gang of Four: ξαφνικά η κατάργηση όλων των ροκ κλισέ είχε αρχίσει να αποκτά υπόσταση, ιδεολογική θέρμη και σκοπό, και οι Joy Division ήταν μέρος αυτού. Φαινόταν να υπάρχουν σοβαροί και πραγματικοί λόγοι, πέρα από τη μουσική και τη μόδα και το στυλ.»

Ντέμπορα Κέρτις

«Νομίζω ότι ήθελε να γίνει σαν τον Τζιμ Μόρισον ή κάποιον αντίστοιχο που έγινε διάσημος και πέθανε νέος. Το συγκρότημα ήταν το πιο σημαντικό πράγμα γι' αυτόν. Παλιότερα έλεγε διαρκώς ότι δε θα συμπλήρωνε την τρίτη δεκαετία του, δεν θα ξεπερνούσε τα 25. Φάνηκε να αλλάζει όμως. Σταμάτησε να λέει τέτοια πράγματα αλλά δε νομίζω ότι τα ξέχασε ποτέ. Είχα πιστέψει ότι ήταν εφηβικές εμμονές που της ξεπέρασε ωριμάζοντας. Και μετά ήταν πολύ αργά, υπέφερε για καιρό αλλά δεν ήθελε να το συζητήσει. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον πείσεις να σου πει τι του συμβαίνει. Όταν ήμασταν μικροί, έβλεπες πολλά παιδιά μες στη θλίψη. Το ξεπέρασαν όμως αργότερα. Νομίζω ότι αισθανόταν ασφάλεια με τη δυστυχία, του άρεσε να βουλιάζει μέσα της. Υπήρχαν εποχές που ήμασταν ευτυχισμένοι μαζί, όταν ήμασταν μόνοι μας, όταν πηγαίναμε περιπάτους, τέτοια πράγματα. Νομίζω όμως ότι δεν ήθελε να ξέρουν οι φίλοι του ότι είναι ευτυχισμένος.»

Μπέρναρντ Σάμνερ (Joy Division / New Order)

«Ήταν σα να ξέρω γιατί το έκανε. Ή σα να μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του, σα να ξέρω γιατί θα το έκανα εγώ. Τις μέρες που ακολούθησαν, ήμουν διαρκώς σιωπηλός, δεν μπορούσα να μιλήσω πέρα από στοιχειώδεις κουβέντες. Νομίζω με έκανε σκληρό αυτή η εμπειρία. Μπορεί να είναι η εντύπωσή μου, αλλά είμαι μάλλον ψυχρός τύπος ενώ θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι ήμουν θερμός και πρόσχαρος. Τώρα μπορώ να γίνω πολύ ψυχρός και απόμακρος.»

Στίβεν Μόρις (Joy Division / New Order)

«Γιατί αποφασίσαμε να συνεχίσουμε; Απλά συνεχίσαμε, δεν κάτσαμε να συζητήσουμε και να σκεφτούμε αν έχει νόημα να συνεχίσουμε ή όχι. Πήγαμε στην κηδεία, πήγαμε στην αγρύπνια και μετά αποχαιρετιστήκαμε σιωπηλά και κάποιος είπε 'Τα λέμε τη Δευτέρα, έτσι;' κι οι υπόλοιποι γνέψαμε καταφατικά. Μέχρι σήμερα, ποτέ δεν θυμάμαι να έχουμε καθίσουμε κάτω και να πούμε 'θα κάνουμε αυτό και μετά θα κάνουμε αυτό και μετά το άλλο'. Απλά συνεχίζεις και ελπίζεις για το καλύτερο, γιατί αυτό μπορούμε να κάνουμε σαν άτομα.»

Πηγή: www.lifo.gr