Η σούπα της Ελληνικής διανόησης

Ορφανοί από τους μεγάλους ποιητές του παρελθόντος, οι νεοέλληνες διανοούμενοι συνωστίζονται σήμερα στις πύλες της νέας χιλιετίας για λίγα ψίχουλα αθανασίας. Αναθρεμμένοι με τον άνοστο χυλό της πνευματικής ζωής που προσέφεραν δεκαετίες τώρα οι ανερμάτιστοι καλαμαράδες των απογευματινών εφημερίδων και οι επιτροπές διαβλητών βραβείων ανά την επικράτεια οικοδόμησαν εντός των τειχών το χάρτινο μύθο του Έλληνα συγγραφέα που δεν προφταίνει να κάνει ένα βήμα εκτός συνόρων και ξεψυχά.

Αρματωμένη τη διεθνή ανυποληψία η νεοελληνική λογοτεχνία, στριμώχτηκε στη στενωπό της κρίσης και δεν βρέθηκε ένας από αυτούς τους ευπώλητους που διαγκωνίζονται τόσα χρόνια για μια θέση στα βιβλιοφιλικά top ten να παρέμβει με το βάρος της υπογραφής του και να διαμαρτυρηθεί. Τι είμαστε λοιπόν όλοι μας; Μεταπράτες μικρών ιδεών, αργυραμοιβοί μιας αδιάφορης πρόζας που διεκδικούμε το δικαίωμα στο μέλλον του πνεύματος. Πολύ φοβούμαι πως οι αναγνώστες έχουν γυρίσει πια την πλάτη τους στη μετριότητά μας και το αύριο θα είναι μόνο ομίχλη. Στο μεταξύ κάποιοι περιφέρουν κατανυκτικά τον επιτάφιο του Παπαδιαμάντη κι ένας φωνακλάς Καζαντζάκης έχει βγει στους δρόμους με την ντουντούκα του. Η συνέχεια δική σας…