Κοιμήσου κυρ Αλέξανδρε

Αυτή η Παπαδιαμαντολαγνεία που μας έχει καταλάβει εσχάτως έχει την εξήγησή της: Σε μια εθνική σχολή πεζογραφίας που χρόνια τώρα δεν καταφέρνει να συναρπάσει πραγματικά, ένα αντίβαρο από το παρελθόν αποτελεί πολύτιμο άλλοθι για όλα. Ο Σκιαθίτης, είναι αλήθεια, υπήρξε απαράμιλλος σμιλευτής της γλώσσας, αγιογράφος προσώπων και τοπίων μέσα από την πυκνή, σεμνή και οικονομημένη του αφήγηση. Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί το αντίθετο; Το πρόβλημα ξεκινά όταν σε μια χώρα που αγνοούμε τα όρια μας, αποφασίζουμε να στήσουμε στο περιβόλι μας σαν σκιάχτρο ένα νεκρό ξωμάχο της τέχνης για να πτοήσουμε τους υποτιθέμενους επιδρομείς οι οποίοι τσιμπολογούν τους καρπούς της εθνικής μας δόξας. Ακόμα και αν ο Παπαδιαμάντης είναι ένας καλός γκολκήπερ, για να μιλήσουμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, που πιάνει τα άπιαστα, δεν μπορεί να αποσοβήσει όλα τα γκολ. Κάποτε πρέπει να μάθουμε ότι και η λογοτεχνία είναι ομαδικό άθλημα. Δεν μπορείς να κατεβαίνεις με ένα σωτήρα τερματοφύλακα και να περιμένεις να σε βγάλει ασπροπρόσωπο, γιατί όταν ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι, ο Ντίκενς και ο Προυστ θα αρχίσουν να σουτάρουν, δεν θα προλαβαίνεις να μετράς γκολ. Καιρός λοιπόν να αφήσουμε τον κυρ Αλέξανδρο να κοιμηθεί ήσυχος τον Μεγάλο Ύπνο και να κοιτάξουμε το σήμερα και το αύριο της νεοελληνικής λογοτεχνίας χωρίς φόβο και πάθος!