Η παρωδία είναι η μητέρα της λογοτεχνίας

Τι θα ήταν άραγε η λογοτεχνία χωρίς την παρωδία; Θα ήταν ένας κόσμος χωρίς τον Όμηρο, χωρίς τον Ηρόδοτο, χωρίς τον Θερβάντες, χωρίς τον Τζόις, χωρίς τον Μάρκες. Ένας κόσμος ανούσιος και στάσιμος χωρίς κανένα σπινθήρα έμπνευσης και πρωτοπορίας.

Τη μέρα που η λογοτεχνία δε θα έχει τι άλλο να πει για τον άνθρωπο κι όσα εκείνος επινόησε, θα έχει ολοκληρώσει την αποστολή της και θα αποσυρθεί σαν μια αγαθή γερόντισσα στη σκιά του χρόνου. Μέχρι τότε όμως θα συνεχίσει να προχωρά, να εξελίσσεται σαν ζωντανός οργανισμός, και κάθε φορά που θα συμβαίνει αυτό, θα έχουμε να κάνουμε με κάποιο λαμπρό επεισόδιο παρωδίας. Τα Ομηρικά Έπη παρωδούν τον αδήριτο μυκηναϊκό επεκτατισμό που για τις ανάγκες του παρουσιάζει ως άθλο κάθε αγριότητα στον πόλεμο. Ο Ηρόδοτος παρωδεί τη βεβαιότητα της ιστορικής αλήθειας, ο Θερβάντες την υψηλοφροσύνη των ιπποτικών μυθιστοριών, ο Σαίξπηρ όλη τη θεατρική παράδοση με τους βασιλείς και τους άρχοντες, βάζοντας στην αφηγηματική εξίσωση τους τρελούς και τους ζητιάνους. Ο Τολστόι παρωδεί το γαλλόφωνο κόσμο του μυθιστορήματος στην εποχή του, ο Ντοστογιέφσκι το αστυνομικό μυθιστόρημα, ο Τζόις, με τη μοντερνιστική ασυλία του, παρωδεί τους πάντες και τα πάντα. Ο Μπέκετ ανακεφαλαιώνει σκωπτικά την θεατρική τέχνη, εκθρονίζοντας οριστικά τους εστεμμένους για χάρη των άστεγων και των απόκληρων. Ο δε Μάρκες με τον μαγικό ρεαλισμό αμφισβητεί ευθέως την εξοργιστική τάση της πραγματικής ζωής να φορτώνει τραγωδίες στις πλάτες των απλών ανθρώπων. Κάπως έτσι γυρίζει κάθε φορά ο τροχός της παγκόσμιας αφήγησης. Κάπως έτσι μακροημερεύει η λογοτεχνία μέσα στα χρόνια.

Και το σημαντικότερο: Χωρίς την παρωδία, αυτόν τον μεγάλο αμφισβητία, θα στερούμασταν το πολύτιμο εργαλείο για να δώσουμε κάθε φορά μια νέα ώθηση στο αφηγηματικό μας ταμπεραμέντο. Θα παραμέναμε άβουλοι θαυμαστές κάποιων, τσαλαβουτώντας στα θολά νερά της μίμησης. Κάθε μεγάλη στιγμή της λογοτεχνίας είναι στιγμή παρωδίας