Καβάφης: «Μήτε γεννήθηκε κανείς μήτε κανείς πεθαίνει»

Ο Ινδός Αρσούνας, βασιλεύς φιλάνθρωπος και πράος,

μισούσε τες σφαγές. Ποτέ δεν έκαμνε πολέμους.

Πλην του πολέμου ο φοβερός θεός δυσηρεστήθη —

(λιγόστεψεν η δόξα του, άδειασαν οι ναοί του) —

και μπήκε με θυμό πολύ στου Αρσούνα το παλάτι.

Ο βασιλεύς φοβήθηκε και λέει· «Θεέ μεγάλε,

συγχώρεσέ με αν δεν μπορώ ζωή να πάρω ανθρώπου».

Με περιφρόνησι ο θεός απήντησε· «Από μένα

νομίζεσαι πιο δίκαιος; Με λέξεις μη γελιέσαι.

Καμιά ζωή δεν παίρνεται. Γνώριζε πως ποτέ του

μήτε γεννήθηκε κανείς, μήτε κανείς πεθαίνει».

Υπάρχουν ποιήματα στα οποία διαβάζει κανείς ανάμεσα στους στίχους, κι αυτά είναι έργο μεγάλων ποιητών που παίδεψαν τη γλώσσα, δάμασαν τις ιδέες, κι ξανάφτιαξαν όλο τον κόσμο σ' ένα ποίημα. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης είναι ένας από αυτούς τους ποιητές, κι έτσι κάπως εξηγείται όχι μόνο η αντοχή του στο χρόνο αλλά και το γιγάντωμα της φήμης του.

Ο Καβάφης δεν γράφει ποτέ όλο το ποίημα, αφήνει πάντα κενά ανάμεσα στις λέξεις και στους στίχους, κενά που καλείται να καλύψει κάθε αναγνώστης ανάλογα με την ευφυία, την ευαισθησία και την γνώση του. Είναι λίγοι οι ποιητές που μας επιτρέπουν αυτή την ελεύθερη, δημιουργική ανάγνωση των ποιημάτων. Και ακόμα λιγότεροι αυτοί που ανοίγουν τη μυστική καταπακτή και πέφτουμε μέσα καθώς οι έσχατοι στίχοι τα ανατρέπουν όλα.

«Από μένα

νομίζεσαι πιο δίκαιος; Με λέξεις μη γελιέσαι.

Καμιά ζωή δεν παίρνεται. Γνώριζε πως ποτέ του

μήτε γεννήθηκε κανείς, μήτε κανείς πεθαίνει».