«Πάντα η Αλεξάνδρεια» - Ένα βιβλίο, μια πόλη

Η νεοελληνική λογοτεχνία είναι μια συνεχής αφήγηση «χαμένων πατρίδων», είτε πρόκειται για την Κωνσταντινούπολη είτε για την Σμύρνη είτε για την Αλεξάνδρεια. Δεκάδες μυθιστορήματα και διηγήματα στήθηκαν στην κινούμενη άμμο του χρόνου, αναβιώνοντας μνήμες και εποχές που καλύφθηκαν από την αχλή των περασμένων.

Το παράξενο ότι ενώ στην περίπτωση της Κωνσταντινούπολης ή της Σμύρνης θα μπορούσε κανείς να παραθέσει ονόματα και διηγήσεις που κέντρισαν το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού, από τον Θεοτοκά, τον Βενέζη, την Διδώ Σωτηρίου μέχρι τον Κοροβίνη και την Τέσυ Μπάιλα, στην περίτπωση της Αλεξάνδρειας υπάρχει ένα κενό μετά τον Τσίρκα. Ένα κενό που ήρθε να καλύψει πριν από είκοσι περίπου χρόνια ο Δημήτρης Στεφανάκης με τις «Μέρες Αλεξάνδρειας».

Είναι παράξενο αλλά οι διηγήσεις των ίδιων των Αλεξανδρινών δεν έφτασαν στο μεγάλο κοινό, ίσως γιατί είχαν κάτι που μόνο οι Αιγυπτιώτες μπορούσαν να κατανοήσουν. Ο Δημήτρης Στεφανάκης δεν είναι Αλεξανδρινός, δεν έχει καμία σχέση με την πόλη του Καβάφη, κατάφερε ωστόσο να την ανασυστήσει με ακρίβεια, δημιουργώντας παράλληλα ένα μυθιστορηματικό κόσμο υψηλών προδιαγραφών.

Το δεύτερο μυθιστόρημα της Αλεξανδρινής μυθολογίας του κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον τίτλο «Πάντα η Αλεξάνδρεια». Είναι νωρίς ακόμα για να προβλέψουμε την πορεία του, δείχνει ωστόσο να μονοπωλεί για μια ακόμα φορά το ενδιαφέρον του ελληνικού αναγνωστικού κοινού. Ο Δημήτρης Στεφανάκης έχει βρει προφανώς τη μυστική σήραγγα του χρόνου έτσι ώστε κάθε φορά που επιστρέφει στην Αλεξάνδρειά του, να αποδεικνύεται γόνιμος και συναρπαστικός. Για την ώρα μοιάζει να είναι ο μόνος «κληρονόμος» της Καβαφικής μαγείας και όπως γράφει ο ίδιος στην αρχή του νέου του μυθιστορήματος: «Να πιστεύετε στον κληρονόμο».