«Το τραγούδι του προφήτη», Πολ Λιντς - H αριστεία του ύφους

«Στο παράθυρο ψιθυρίζει η βροχή», σαν στίχος από ποίημα από τους πολλούς που υπάρχουν σε αυτό το καταιγιστικό μυθιστόρημα, αποδεικνύοντας πως η ποίηση δεν εκτοπίστηκε στις μέρες μας αλλά υπεισέρχεται παντού, συμμετέχει και συμβάλλει στα πιο ρηξικέλευθα κείμενα της εποχής μας.

Η παράδοση μοιάζει εξόριστη στον καιρό της νεωτερικότητας. Οι αφηγηματικές συνθήκες που μας κληροδότησε το ένδοξο παρελθόν του μυθιστορήματος αραχνιάζουν στα ράφια της κριτικής, κι όμως πολλές από αυτές παραμένουν ενεργές στην συγκινητική προσπάθεια της λογοτεχνίας να επιβιώσει σε ένα τεχνοκρατικό, αριθμολάγνο και αντιμυθιστορημαιτκό περιβάλλον.

Το βιβλίο του Λιντς είναι γραμμένο σε ενεστωτική μορφή, δεμένο στην κλωστή της μιας στιγμής μετά την άλλη, υπηρετώντας την λογική μιας κατακλυσμιαίας εξέλιξης προς το αναπόφευκτο. Υπάρχουν όμως σημάδια αφοσίωσης στην μεγάλη παράδοση και αυτά τα σημάδια είναι που κάνουν το κείμενο εκτός από συγκλονιστικό και λογοτεχνικά δόκιμο. «... Σκέφτεται πως ο χρόνος είναι ταυτόχρονα πρόσθεση και αφαίρεση, ο χρόνος προσθέτει τη μια μέρα στην άλλη και πάντα αφαιρεί από ό,τι μένει...» ή «Υπάρχει μνήμη στον καιρό, στις αλλαγές του. Στον ουρανό η άνοιξη, τα σβέλτα χελιδόνια, μαύρες σαϊτιές στον αέρα, με το γυρισμό των πουλιών μετριούνται τα χρόνια, τα χρόνια της αθωότητας, τότε που θεωρούσε δεδομένο το φρούτο, έπαιρνε το φρούτο από το χέρι που της το 'δινε και το δάγκωνε χωρίς να το καταλαβαίνει, έφτυνε το κουκούτσι χωρίς να το σκέφτεται» ή ακόμα «Η μνήμη λέει ψέματα, παίζει τα δικά της παιχνίδια, κρύβει μια εικόνα κάτω από μιαν άλλη, που μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί και όχι, με τον καιρό οι στρώσεις μπερδεύονται, ενώνονται, διαλύονται και γίνονται σαν καπνός - κι ο καπνός που βγαίνει από το στόμα της χάνεται, εξαφανίζεται μέσα στη μέρα».

Σε αυτό το ζόρικο παιχνίδι με τις λέξεις είναι ανεκτίμητη η συμβολή των μεταφραστών, του Άγγελου Αγγελίδη και της Μαρίας Αγγελίδου. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg