Τα δυο Τσαμπιονς Λιγκ της λογοτεχνίας μας

Παράξενο πώς η μικρή μας χώρα με την ισχνή παρουσία της στην παγκόσμια λογοτεχνική σκηνή τους τελευταίους δυόμιση αιώνες, κατάφερε να δημιουργήσει μια ρωμαλέα ποιητική σχολή από τον Σολωμό μέχρι σήμερα.

Ο Σιορ Διονύσιος, ποιητική αλλά και πολιτική συνείδηση, επίταξε το ταλέντο του στην υπόθεση της αναγέννησης του έθνους. Από αυτόν μέχρι τον Ελύτη, η νεοελληνική ποίηση έζησε τους μεγάλους της θριάμβους, με τον Παλαμά, τον Καρυωτάκη, κυρίως όμως με τον «αντάρτη» Καβάφη και τους δύο νομπελίστες μας.

Τα Ελληνικά γράμματα κέρδισαν δυο φορές το Τσάμπιονς Λιγκ της λογοτεχνίας χάρις στον Σεφέρη και στον Ελύτη. Η «σφυρίχτρα» της σουηδικής ακαδημίας θα μπορούσε κάλλιστα να είχε σφυρίξει και για τον Ρίτσο, ή τον Λειβαδίτη και γιατί όχι για τον Καρούζο και τον Εμπειρίκο. Αν ακόμα ψάχνουμε για χαμένα νόμπελ, θα έπρεπε κυρίως να τα αναζητούμε στο χώρο της ποίησης.

Σε κάθε περίπτωση είμαστε περήφανοι για το θαύμα των νεοελλήνων ποιητών που δεν έχει όμοιό του στο πολιτιστικό τοπίο της σύγχρονης Ελλάδας.