Λογοτεχνία: Καλοί-κακοί σημειώσατε 2

Σε ένα κόσμο που κάθε άλλο παρά τέλειος είναι, η τέχνη της μυθοπλασίας αντλεί τα βασικά υλικά της από τον καμβά της πραγματικότητας. Κι όπως στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι τόσο καλό ούτε τόσο κακό, έτσι και στον κόσμο της φαντασίας δεν νικούν πάντα οι καλοί, τουλάχιστον δεν κερδίζουν τη μάχη των εντυπώσεων.

Ο άγιος Αλιόσα δεν είναι επ’ ουδενί πιο συμπαθής και πιο ενδιαφέρων από τον εκρηκτικό Ντιμίτρι Καραμάζοφ. Ο σαιξπηρικός Άμλετ δεν είναι το καλύτερο παιδί ούτε οι πρωταγωνιστές του Φώκνερ αρσενικοί ή θηλυκοί – για να μην μιλήσουμε για τον Μερσώ του Καμύ ή τους χαρακτήρες από τους Κιβδηλοποιούς του Ζιντ.

Αλλά κι ο Χουάν Πάμπλο Καστέλ από το Τούνελ του Σάμπατο όπως και ο Ρουμπάσοφ, θύμα των σταλινικών δικών από το Μηδέν και το Άπειρο, δεν αφήνουν εντέλει τις καλύτερες εντυπώσεις. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη Λολίτα του Ναμπόκοφ ή για τη Λαίδη Τσάτερλι.

Είτε το θέλουμε είτε όχι τα πιο γοητευτικά πρόσωπα στον καθρέφτη της λογοτεχνίας είναι βουτηγμένα στη μυστηριώδη σκιά του κακού χωρίς την οποία η αγνότητα θα ήταν αβάσταχτη.