Πώς η παρωδία αλλάζει τη λογοτεχνία

Τη μέρα που η λογοτεχνία δεν θα έχει τι άλλο να πει για τον άνθρωπο και όσα εκείνος επινόησε, θα έχει ολοκληρώσει την αποστολή της και θα αποσυρθεί σαν μια αγαθή γερόντισσα στη σκιά του χρόνου.

Μέχρι τότε όμως θα συνεχίσει να προχωρά, να εξελίσσεται σαν ζωντανός οργανισμός, και κάθε φορά που θα συμβαίνει αυτό, θα έχουμε να κάνουμε με κάποιο κρούσμα παρωδίας. Τα Ομηρικά Έπη παρωδούν τον αδήριτο μυκηναϊκό επεκτατισμό που για τις ανάγκες του παρουσιάζει ως άθλο κάθε αγριότητα στον πόλεμο. Ο Ηρόδοτος παρωδεί τη βεβαιότητα της ιστορικής αλήθειας, ο Θερβάντες την υψηλοφροσύνη των ιπποτικών μυθιστοριών κι ο Τζόις, με τη μοντερνιστική ασυλία του, παρωδεί τους πάντες και τα πάντα.

Χωρίς την παρωδία, αυτόν τον μέγα αμφισβητία, θα στερούμασταν το πολύτιμο εργαλείο για να δώσουμε κάθε φορά νέα ώθηση στο αφηγηματικό μας ταμπεραμέντο. Θα παραμέναμε άβουλοι θαυμαστές κάποιων, τσαλαβουτώντας στα θολά νερά της μίμησης. Κάθε μεγάλη στιγμή της λογοτεχνίας είναι στιγμή παρωδίας.

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Πώς η λογοτεχνία σού αλλάζει τη ζωή».