Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες και η ηθική
Οι φιλοσοφικές και ψυχολογικές παρατηρήσεις του Μούζιλ στον «Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες» θα μπορούσαν κάλλιστα να διαβαστούν σαν ένα ξεχωριστό έργο στη σκιά του ογκώδους μυθιστορήματος
Είναι πολλοί και διάφοροι οι τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να διαβάσει ένα σπουδαίο βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κορτάσαρ προτείνει διαφορετικές προσεγγίσεις στο «Κουτσό» του προτρέποντάς μας σε ένα πείραμα ανάγνωσης και κόντρα-ανάγνωσης.
«Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες» του Μούζιλ μπορεί να διαβαστεί, όπως πολύ σωστά επισημαίνει και ο Κούντερα, αποσπασματικά, κομματιαστά, έτσι ώστε να αντλήσουμε από το μυθιστόρημα αυτό πολύτιμους χυμούς σκέψης και ιδεών.
Κατά βάθος ο ηθικός άνθρωπος καθίσταται γελοίος και δυσάρεστος, θυμίζοντας εκείνους τους άχαρους, κολλημένους τύπους που δεν έχουν τίποτε άλλο να επιδείξουν παρά την ηθικολογία τους. Η ηθική έχει ανάγκη από υψηλές δεσμεύσεις από τις οποίες να αρύεται τη σημασία της. Γι' αυτό και ο Αρνχάιμ επιζητούσε πάντα να δικαιώσει την ηθική φύση του, μέσα από τα παγκόσμια γεγονότα, την οικουμενική Ιστορία, γονιμοποιώντας κάθε του δράση με ένα άλλοθι ιδεολογίας.
