«Γράμμα σ' ένα ξένο φίλο» - Ο Σεφέρης μιλά για το ελληνικό φως!
Ο Γιώργος Σεφέρης είναι μια ποιητική διάνοια ζυμωμένη με το φως της Ελλάδας.
Κάτι πρέπει να υπάρχει μέσα στο φως που μας κάνει έτσι, αναφέρει ο Γιώργος Σεφέρης στο «Γράμμα σ' ένα ξένο φίλο», στον αφιερωματικό τόμο για τα εξηντάχρονα του Έλιοτ το 1948.
Ο Σεφέρης όπως και κάθε σπουδαίος ποιητής σε αυτό τον τόπο είναι μια διάνοια ζυμωμένη με φως. Είναι το ίδιο φως που σαγήνεψε προσωπικότητες όπως ο Αλμπέρ Καμύ ή ο Χένρι Μουρ. Το ελληνικό φως είναι μια γλώσσα που όσοι δεν γεννήθηκαν εδώ σε αυτό τον ευλογημένο χώρο προσπαθούν μάταια να μεταφράσουν.
Ο νομπελίστας ποιητής το διατυπώνει σοφά:
«Συχνά όταν πηγαίνω στην ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής, μου είναι δύσκολο να αποφασίσω αν ο Θεός που κηδεύεται είναι ο Χριστός ή ο Άδωνης. Είναι το κλίμα, είναι η φυλή, δεν το ξέρω. Κατά βάθος νομίζω πως είναι το φως. Κάτι πρέπει να υπάρχει μέσα στο φως που μας κάνει έτσι. Είναι κανείς στην Ελλάδα πιο φίλος, πιο οικείος με το σύμπαν; Είναι δύσκολο να το εκφράσω. Μια ιδέα γίνεται πράγμα με μια καταπληκτική ευκολία. Θαρρείς πως σαρκώνεται φυσιολογικά πάνω στην αράχνη του ήλιου. Όπως, αντίθετα, καμιά φορά δεν μπορείς να πεις αν το απέναντι βουνό είναι πέτρα ή χειρονομία. Ο μη ενσαρκωμένος λόγος είναι κάτι που ξεπερνά τις δυνάμεις μας, και η φρίκη όταν πέσει στον τόπο μας παίρνει τη μορφή μιας μηχανής ακριβείας. Ίσως αυτά να εξηγούν κάποιες όψεις του χαρακτήρα μας που ξαφνίζουν τον ξένο, και ίσως έχουν κάποια σχέση με την οργάνωση της παλιάς τραγωδίας».
