Δέκα Αναγνώσεις του Καμύ - Ανάγνωση 5η

Ο Καμύ γνώριζε πως έπρεπε να πλαισιώσει τον «Ξένο» του με ένα φιλοσοφικό δοκίμιο και ένα θεατρικό έργο προκειμένου να ολοκληρώσει την αναφορά του στο παράλογο. Η «Παρεξήγηση» που ξεπήδησε από τις σελίδες του «Ξένου» ήταν η δραματουργία του παραλόγου, ίσως το καλύτερο δράμα του. Ο «Μύθος του Σισύφου» είναι η φιλοσοφική προέκταση αυτής της φάσης και ξεκινά με το ζήτημα της αυτοκτονίας.

Ο Σίσυφος είναι το κυρίαρχο μοτίβο σε ένα δοκίμιο αφιερωμένο στη λογοτεχνία που στοχάζεται, ακόμα κι αν στοχάζεται παράλογα. Ο Καμύ περιφέρεται ανάμεσα σε αγάλματα, στον Σαιξπηρικό Άμλετ, στον δονζουανισμό, στον υπαρξισμό του Κίρκεγκορ, στον Νίτσε και στον Κάφκα. Πριν φτάσει στον Σίσυφο μιλά ο Γκαίτε, μιλούν οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι. Οι ήρωες που διερωτώνται για το νόημα της ζωής και δεν φοβούνται το γελοίο, γι αυτό είναι επίκαιροι.

«Οι Θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο...» Ιδού η αγαπημένη επωδός του Καμύ και δεν είναι μια επωδός δίχως νόημα. Το φορτίο του Σισύφου, ο βράχος του μαρτυρίου του, είναι κάτι που μοιραζόμαστε όλοι σε αυτή τη ζωή. Όλοι γινόμαστε Σίσυφοι ο ένας μετά τον άλλο παίρνει σειρά σε αυτό το μυθολογικό ύψωμα. Οι άνθρωποι περιφρονούμε τους τιμωρούς Θεούς, αγαπάμε τη ζωή, μισούμε το θάνατο και τρεφόμαστε με τον αγώνα για την κορυφή. Για τον λόγο αυτό και μόνο αξίζει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο!