Δέκα Αναγνώσεις του Καμύ - Ανάγνωση 4η

«Όταν έμενα στο Αλγέρι έκανα υπομονή, γιατί ήξερα πως μέσα σε μια νύχτα του Φλεβάρη οι αμυγδαλιές της κοιλάδας ντε Κονσύλ θα άνθιζαν».

Το καλοκαίρι είναι ένα πανηγύρι φωτός για τη Μεσόγειο κι οι άνθρωποί της το ξέρουν καλά. Όλες οι άλλες εποχές προετοιμάζουν τη φύση, είναι ένα είδος πρόβας για το καλοκαίρι που δίνει την παράστασή του στις αμμουδιές και στους βραχότοπους της γυμνής ακτογραμμής. Η θάλασσα που μας πλημμυρίζει μας προσφέρει μια διέξοδο. Κι ο Καμύ το έχει βιώσει όσο κανείς άλλος. Στα κείμενά του για το καλοκαίρι εφηύρε το δικό του «Μινώταυρο», ακολούθησε τον «Προμηθέα στον Άδη», επινόησε εκ νέου την «Εξορία της Ελένης». Στο τέλος προσπάθησε να λύσει το καίριο αίνιγμα: Με τόσο ήλιο στη μνήμη πώς μπόρεσα να στοιχηματίσω στο παράλογο;

Ο Καμύ απ’ όπου κι αν βρίσκεται, κοιτάζει πάντα προς την Μεσόγειο. Κι αυτή η συνεχής ενατένιση τον οδηγεί σε ένα ακόμα άλυτο αίνιγμα: τους Έλληνες! Εξορίσαμε την ομορφιά, για χάρη της οι Έλληνες πήραν τα όπλα… Η τραγικότητα του Μεσογειακού ήλιου διαφέρει εντελώς από εκείνη που αντικρίζουμε στις χώρες της ομίχλης. Στη Μεσόγειο αντιλαμβάνεσαι ότι οι Έλληνες άγγιξαν την απελπισία για χάρη της τυραννικής ομορφιάς.

Η ομορφιά με όρους υψηλής αισθητικής είναι το απώτατο ιδανικό του Καμύ. Η Ελένη, η μυθολογία της ομορφιάς, ξεπεράστηκε μες στις κακοτοπιές της Ιστορίας και του εικοστού αιώνα. Γυρίζουμε την πλάτη στην ομορφιά, ντρεπόμαστε για την ομορφιά, επισημαίνει ο Καμύ. Η ομορφιά, η τραγικότητα, οι μύθοι συνθέτουν τη Μεσόγειο. Ο Μινώταυρος, ο Προμηθέας στον Άδη, η εξόριστη Ελένη, επιπλέουν σαν χάρτινα καράβια στο ατίθασο Αιγαίο αλλά ποτέ δεν βυθίζονται.

Κι ο Καμύ καταλήγει: Αντρώθηκα στη θάλασσα κι η φτώχεια ήταν για μένα χλιδή, κι ύστερα έχασα τη θάλασσα κι όλη η πολυτέλεια τότε μου φάνηκε σκυθρωπή, η μελαγχολία αβάσταχτη. Κι από τότε περιμένω.