Δέκα αναγνώσεις του Σεφέρη - Ανάγνωση 7η
Ο ποιητής χωρίς το εγώ του.
Η τέχνη του Σεφέρη δεν εξαντλείται στην ποίηση. Όποιος ισχυριστεί κάτι τέτοιο, δεν έχει καταλάβει παρά ένα μέρος της ιδιοφυίας του. Ο Σεφέρης όπως και κάθε μεγάλος δημιουργός, είναι μια πλούσια δεξαμενή ιδεών και απόψεων, που ανατροφοδοτεί το δημόσιο έργο του. Μολονότι συμφωνούμε όλοι ότι το έργο αυτό είναι η πιο υψηλή στιγμή της παρουσίας του στον κόσμο, αντιλαμβανόμαστε πως το υπέδαφος της προσωπικότητάς του κρύβει πολύτιμα ορυκτά σοφίας και έμπνευσης που θα μείνουν για πάντα θαμμένα εκεί.
Οι «Δοκιμές» και τα ημερολόγια του Σεφέρη αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, είναι μια εξόρυξη άλλοτε συστηματική και συνειδητή άλλοτε τυχαία τέτοιων ιδεών και απόψεων.
Στη σελ. 159, «Δοκιμές» πρώτος τόμος διαβάζουμε:
Ο θεωρητικός έχει προσωπικότητα και θεωρεί την προσωπικότητα των άλλων, θεωρεί και την προσωπικότητα του ποιητή. Ενώ ο ποιητής δεν έχει: «δεν έχει ταυτότητα», «δεν έχει εγώ» «είναι η πιο αντιποιητική ύπαρξη στον κόσμο», «είναι ένας χαμαιλέων».
Λίγο πριν στη σελίδα 157 γράφει ο ποιητής:
Η τέχνη είναι το υψηλότερο μέσο που βοηθεί τους ανθρώπους να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Τίποτα δεν μας ενώνει καλύτερα από την κοινή καλλιτεχνική συγκίνηση...
Ο αναγνώστης του Σεφέρη θα το νιώσει ασφαλώς διαβάζοντας κάποιο ποίημά του, όπως θα το νιώσει ακούγοντας ένα αυτοσχεδιασμό του Σούμπερτ ή βλέποντας ένα πίνακα του Ματίς. Η τέχνη μας ενώνει, γιατί όπως ακριβώς λέει ο Σεφέρης, ο ποιητής και κατ' επέκταση ο καλλιτέχνης δεν έχει εγώ. Είναι μια κοινή εμπειρία, ένας δημόσιος θησαυρός.
