«Ορίζοντας γεγονότων» - Η Γεωργία Κούκου ταξιδεύει κιόλας στη μεγάλη θάλασσα της αφήγησης

«Δεν είχα δει ποτέ νεκρό ως τότε. Όταν ο πατέρας άκουγε για κηδεία, έλεγε πάντα "μακριά από μας", ύστερα έφτυνε τον κόρφο του κι άλλαζε γρήγορα κουβέντα». Έτσι αφήνει κανείς να ξεχυθεί από μέσα του ένα ποτάμι λέξεων όταν έχει πάρει στα σοβαρά την απόφαση να φτάσει ως τη μεγάλη θάλασσα της αφήγησης και να αφήσει εκεί τις ιστορίες του μικρές ή μεγάλες, δεν έχει σημασία, να ταξιδέψουν μέχρι την άκρη του κόσμου.

Η Γεωργία Κούκου σχεδίασε αυτό το παρθενικό ταξίδι σοφά με φόντο τον ορίζοντα γεγονότων, που μπορεί να είναι ένα από τα φαντασιοκοπήματα του Χόκινγκ στο «Χρονικό του Χρόνου» ή μια ανίκητη αλήθεια που ορίζει το χωροχρόνο.

Στο δικό της ασύμμετρο κόσμο των μεταμορφώσεων και της αλληγορίας, όπου κάθε λέξη υποκαθιστά ένα άλυτο αίνιγμα μας πρόσφερε την απόλαυση της αφήγησης που παραμένει πάντοτε κάτι ρευστό και απροσδιόριστο, παιχνίδι του μυαλού βγαλμένο από κάποιο ονειρικό παρατράγουδο.

Στις σύντομες ιστορίες της που μπορείς να τις γευτείς σαν μια ρουφηξιά από τον καφέ σου ή σαν ένα σοκολατάκι, θα πρέπει να ακολουθήσεις τα σήματα: Η πανταχού παρούσα «μητέρα» ας εκληφθεί ως η πηγή της έμπνευσης, τα δωμάτια σχεδιάζονται σαν παρενθέσεις, οι οικογενειακοί ρόλοι αντικαθιστούν τις ιδέες, κι ύστερα οι φόβοι, ο πόνος, οι παραισθήσεις...

Η Κούκου σχεδιάζει τα πάντα με την αυστηρή γεωμετρία της, από την οποία κανείς δεν μπορεί να διαφύγει ούτε καν ο ίδιος ο αναγνώστης. Το εγχείρημα μοιάζει με ανακριτικό σχέδιο. Μέχρι να φτάσεις στον «Ορίζοντα γεγονότων» σε αυτό το μικρό χάος, αριστουργηματικά αταξινόμητο, στο σύντομο έπος του Τσάρλυ, με την καταληκτική φράση που το σφραγίζει: «Αυτός πλησίασε το αγόρι, έβγαλε το σακάκι του και του το πέρασε στους ώμους».

Η συγγραφέας γνωρίζει καλά πως δεν μπορεί κανείς να χωρέσει τον κόσμο ανάμεσα στην πρώτη και στην τελευταία σελίδα ενός βιβλίου. Αρκείται όμως στην άχνα των γεγονότων σε αυτό τον «ορίζοντα», τη λεπτή μεμβράνη της συμπαντικής μνήμης.