Το προνόμιο της άγνοιας και η «παιδική λογοτεχνία»

Ακούμε χρόνια τώρα να σέρνεται αυτή η αδιανόητη φήμη που βαφτίζει ορισμένα από τα κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας πεζογραφίας, «παιδική λογοτεχνία». Αυτοί που το κάνουν, βέβαια, συχνά από θεσμικές θέσεις στο εκδοτικό σύστημα, έχουν με τη λογοτεχνία τη σχέση που έχει ένας λαχειοπώλης με την πυρηνική φυσική.

Με τη χάρη τους και το προνόμιο της άγνοιας, έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη αναγνώσματα για παιδιά ο «Δον Κιχώτης», ο «Μόμπι Ντικ», ο «Ροβινσώνας Κρούσος» και «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων».

Το μυθιστόρημα του Θερβάντες είναι ο προπομπός του παγκόσμιου μυθιστορήματος, το έργο του Μέλβιλ είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει η αμερικανική πεζογραφία τον 19ο αιώνα, ο Ροβινσώνας αποτελεί το μνημειώδες πέρασμα της λογοτεχνίας στον ρεαλισμό και η Αλίκη είναι μια ιδιοφυής σπουδή στην αφήγηση. Πώς όλα αυτά κατέληξαν να είναι παιδικά αναγνώσματα, ένας Θεός το ξέρει.

Ώρα κάποιοι να καθίσουν στα θρανία και να μελετήσουν εκ νέου την αλφαβήτα της λογοτεχνίας ειδικά όταν καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στα έδρανα της διανόησης αλλά και της εκδοτικής μηχανής.