Η λογοτεχνία της άμμου

Μόδα δεκαετιών πια το διάβασμα στην αμμουδιά, δημιούργησε μια σταθερή βάση άδολης κατανάλωσης που τις ανάγκες της καλύπτει συστηματικά η εκδοτική βιομηχανία.

Αναγνωστικό έθιμο που, για να είμαστε δίκαιοι, ενθάρρυνε και ο σύγχρονος τρόπος ζωής, αφού η λογοτεχνία στριμώχτηκε στα τελευταία λεπτά της καθημερινότητας μετά το βούρτσισμα των δοντιών σαν ένα ηρεμιστικό χάπι πριν βρεθεί κάποιος στις αγκάλες του Μορφέα.

Οι ασυμβίβαστοι βιβλιόφιλοι δίνουν κάθε χρόνο ραντεβού με τα βιβλία τους στις πλαζ της ανεμελιάς και της χαλάρωσης με τις σύγχρονες ανέσεις της ξαπλώστρας και της ομπρέλας. Με ένα βιβλίο δίνει κανείς τα διαπιστευτήριά του και δραπετεύει από την πραγματικότητα, έτσι ώστε ο Αύγουστος να γίνεται αναγνωστικά ο μήνας που θρέφει τους έντεκα.

Τίθεται βέβαια ένα ζήτημα αν μιλάμε για λογοτεχνία ή για κάτι που μοιάζει με λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο τα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και παραλογοτεχνίας έχουν χαραχτεί στην άμμο και μια αύρα αρκεί για να τα σβήσει. Εκδότες και συγγραφείς παρουσιάζουν τη νέα αναγνωστική συνθήκη: «Δεν υπάρχουν καλά και κακά βιβλία. Υπάρχουν εύκολα και δύσκολα».

Βιβλιοπώλες παραλαμβάνουν όλο χαρά την καινούργια καλοκαιρινή σοδιά και χαμογελούν βλέποντας τις ουρές των διψασμένων αναγνωστών, που αδημονούν να συνεχίσουν το διάβασμα από εκεί που το άφησαν το περασμένο καλοκαίρι. Την ίδια στιγμή τα social media θυμίζουν λεωφορεία που ταξιδεύουν με υπεράριθμους επιβάτες, συγγραφείς και αναγνώστες, που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους από ενθουσιασμό και συγκίνηση.

Η τελευταία πράξη του δράματος παίζεται φυσικά στις αμμουδιές του Αυγούστου, με τα βιβλία της άμμου, συνήθως πανάλαφρα τόσο από χαρτί όσο και από ουσία. Οι εκδότες χαίρονται και αισιοδοξούν για το αναγνωστικό κοινό που πληθαίνει χρόνο με το χρόνο. Η ίδια η λογοτεχνία ζητά μια ευκαιρία από τους αναγνώστες του Αυγούστου ώστε να ξαναγίνει η λογοτεχνία που ξέρουμε κι όχι απλά η απαξιωμένη «λογοτεχνία της άμμου».