The Outsider: Κρεσέντο τρόμου από τον Stephen King

Kρεσέντο ή αλλιώς η βαθμιαία αύξηση της έντασης ενός μουσικού κομματιού. Αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει καλύτερα από κάθε άλλη ένα από τα τελευταία μυθιστορήματα του Stephen King. Γιατί μπορεί η δράση στο The Outsider (εκδ. Κλειδάριθμος) να ξεκινά από πολύ χαμηλές ταχύτητες, τοποθετημένη σε μικρές φιλήσυχες κοινότητες των Η.Π.Α όπου το αμερικανικό όνειρο των προαστίων (ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή/μεγάλο αυτοκίνητο/barbeque την Κυριακή) ζει και βασιλεύει, στις τελευταίες 150 σελίδες όμως μεταμορφώνεται σε ένα πραγματικό τρενάκι του τρόμου.

Για όσους γνωρίζουν τον βασιλιά του horror, τα προαναφερθέντα στοιχεία δεν αποτελούν έκπληξη αλλά, αντίθετα, τα απολύτως απαραίτητα για να στηθεί μία κλασική ιστορία δια χειρός Stephen King. Aπό αυτές, δηλαδή, που έχουν αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμά στην pop κουλτούρα -βλέπε Λάμψη από Stanley Kubrick, Misery και Stand by Me από Rob Reiner.

Το υπερφυσικό δηλώνει σχεδόν πάντα το παρών στα βιβλία του King. Στο The Outsider, όμως, παρακολουθούμε την ίδια στιγμή και μία καλογραμμένη αστυνομική ιστορία που δε χάνει ποτέ το ενδιαφέρον της μέσα από τέρατα που λειτουργούν ως από μηχανής θεοί. Στις σχεδόν 700 σελίδες του κειμένου το "παράδοξο" ζητούμενο παραμένει το ίδιο: Τι συμβαίνει όταν μία ακαταμάχητη δύναμη συναντήσει ένα ακλόνητο αντικείμενο;

Οι κεντρικοί χαρακτήρες (ο αστυνόμος Ralph Anderson, η ντετέκτιβ Holly Gibney, ο καθηγητής αγγλικών Terry Meitland, ο εισαγγελέας Bill Samuels, o προβληματικός Jack Hoskins) είναι άλλοτε θύματα και άλλοτε θύτες μικρών καθημερινών "εγκλημάτων" στη σκιά ενός αποτρόπαιου φονικού. Ένα 11χρονο αγοράκι βρέθηκε φριχτά δολοφονημένο με τέτοιον τρόπο που όποιος δει το πτώμα του δεν μπορεί ποτέ να ξεχάσει το θέαμα. Το χειρότερο από όλα; Κάποιος βίασε το άτυχο παιδί με ένα κλαδί ξύλου.

Το υπερφυσικό στοιχείο παραφυλάει κρυμμένο στις σκιές, κατασκευασμένο από αρχαίους μύθους, λαϊκές δοξασίες του Μεξικού και pulp ταινίες με πρωταγωνιστές luchadores που κυνηγούν τοπικούς βρικόλακες.

Η ιστορία θυμίζει τον δαιμόνιο τρόπο δράσης -κάνοντας συχνά πυκνά ευθείες αναφορές σε αυτούς- των serial killers και, αντίστοιχα, τον τρόπο που οι αρχές προσπαθούν να εξιχνιάσουν τα φριχτά εγκλήματά τους. Απλά, στην περίπτωση του The Outsider τα πράγματα γίνονται πολύ γρήγορα πολύ πιο περίπλοκα. Πού τελειώνει άραγε η αλήθεια και πού αρχίζει το ψέμα; Μπορούν τα αδιάσειστα στοιχεία να είναι ένα κατασκευασμένο άλλοθι που παραπλανεί τους πάντες και τα πάντα;

Καθώς τα μικρά και μεγαλύτερα δράματα του βιβλίου εκτυλίσσονται με θύματα ανθρώπους υπεράνω υποψίας, πρόσωπα δηλαδή της διπλανής πόρτας που δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο και ξεχωριστό, το υπερφυσικό στοιχείο παραφυλάει κρυμμένο στις σκιές, κατασκευασμένο από αρχαίους μύθους, από λαϊκές δοξασίες του Μεξικού και από pulp ταινίες με πρωταγωνιστές luchadores που κυνηγούν τοπικούς βρικόλακες. Όλα αυτά όμως ωχριούν μπροστά στις μικρές ανίερες ατάκες που ο King βάζει στο στόμα λιγότερο σημαντικών χαρακτήρων του, όπως τα λόγια της νοσοκόμας Candy Wilson: "Ο μαλάκας ο άντρας μου το πούλησε χωρίς να το πάρω χαμπάρι και μετά την έκανε για άλλες πολιτείες. Τυφλώθηκα από το έρωτα, που λένε. Μακάρι να είχαμε παιδιά, για να μπορούσα να τα κάνω να τον μισήσουν".

Μάλιστα ο άρχοντας του τρόμου δε βασίζεται σε τετριμμένα jump scares και ανατριχιαστικά splatter περιγραφές για να δημιουργήσει κλίμα και να φτιάξει σκοτεινή ατμόσφαιρα. Τα όπλα που χρησιμοποιεί είναι πολύ πιο αιχμηρά: οικογενειακά μυστικά που τυραννούν τους πρωταγωνιστές, αβάστακτες τύψεις, μικροαστικές μικρότητες, κατεστραμμένα όνειρα, εξαρτήσεις από χάπια και αλκοόλ και ίσως εκείνο που μας τρομάζει περισσότερο από όλα, η καταραμένη αρρώστια, ο καρκίνος.

Το βιβλίο βρήκε πρόσφατα μία εξαιρετική μεταφορά στο δίκτυο του HBO (αν και δε θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο) που έμεινε πιστή στο πνεύμα του μυθιστορήματος. O King πρέπει, αναμφισβήτητα, να είναι ο συγγραφέας με τις περισσότερες μεταφορές έργων του σε μικρή και μεγάλη οθόνη αν εξαιρεθεί η Agatha Christie. Εκτός, λοιπόν, από τα γνωστά ή και λιγότερο γνωστά tricks που χρησιμοποιεί για να φέρει τον αναγνώστη σε άβολη θέση τι άλλο έχει νόημα να κρατήσει κανείς από αυτό το κρεσέντο;

Επανερχόμενοι στο θέμα του υπερφυσικού, η αίσθηση μίας αόρατης απειλής είναι διάχυτη στο βιβλίο. Σαν κάτι ξένο και χωρίς συναισθήματα να προσπαθεί να τραφεί περισσότερο από τις ζωές και λιγότερο από τη σάρκα μας. Ένας αόρατος εχθρός που μας βλέπει σαν "γελάδια", σαν θηράματα, σαν τροφή, σαν κάτι που έχει ελάχιστη αξία. Μήπως, λοιπόν, σου θυμίζει κάτι όλο αυτό από την πρόσφατη πραγματικότητα;

Πηγή: Εsquire