Netflix-Spiderhead: Αρκεί ένας Chris Hemsworth για να σώσει μία ταινία;

Εκκεντρική ιδιοφυία, διευθύνει ένα φουτουριστικό σωφρονιστικό ίδρυμα και πειραματίζεται με φάρμακα πάνω σε καταδικασμένους κακοποιούς. Μέρος της συμφωνίας για την εθελοντική τους προσφορά στις έρευνές του είναι, αντί να τους έχει κλειδωμένους μέσα σε κελιά, αυτοί θα μπορούν να γυρίζουν ελεύθεροι στους διαδρόμους της ιδιότυπης φυλακής απολαμβάνοντας παράλληλα τις ανέσεις που τους προσφέρει το υπερσύγχρονο ίδρυμα. Μέσα σε ένα κατάλευκο δωμάτιο, οι κρατούμενοι φορούν μία χειρουργικά προσαρτημένη συσκευή μέσω της οποίας τους χορηγείται δόσεις φαρμακευτικών ουσιών, ενώ ο οραματιστής επιχειρηματίας καταγράφει τις αντιδράσεις τους. Εκεί, βρίσκεται κι ένας κρατούμενος, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι κάτι πηγαίνει λάθος σε όλο αυτό το φαινομενικά ιδανικό και δίκαιο περιβάλλον.

Η ταινία είναι βασισμένη στο διήγημα Escape from Spiderhead του George Saunders που δημοσιεύθηκε στο New Yorker. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Joseph Kosinski των Tron: Legacy και Top Gun: Maverick, ενώ πρωταγωνιστούν οι: Chris Hemsworth, Miles Teller και Jurnee Smollett. Τη διασκευή της ιστορίας του Saunders επωμίζονται οι Rhett Reese και Paul Wernick. Δυο άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά το στοιχείο της σάτιρας και της μαύρης κωμωδίας. Για όσους δε θυμούνται, το συγκεκριμένο δίδυμο έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν για να γράψει τα σενάρια των πετυχημένων Deadpool και Zombieland.

Κι όμως, παρότι μαζεύτηκε τόσο ταλέντο πίσω, αλλά και μπροστά από τις κάμερες, το τελικό αποτέλεσμα, είναι πολύ πιθανό να σας αφήσει αδιάφορους. Το θετικό της στοιχείο, οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών δηλαδή, είναι αυτό που τελικά κάνει κάπως την θέασή της ενδιαφέρουσα. Όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, τόσο ο Hemsworth όσο και ο Teller, προσπαθούν να κρατήσουν την ένταση και την δραματικότητα της σκηνής σε υψηλά επίπεδα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία βέβαια, καθώς το κείμενο, μάλλον δεν τους βοηθάει και πολύ. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την σκηνοθεσία του Kosinski, η οποία πέρα από κάποιες πραγματικά αξιόλογες ιδέες, συνολικά, πέφτει σε ευκολίες χωρίς να αποφεύγει τα γνωστά κλισέ του είδους.

Στον αντίποδα, η σκηνογραφία της ταινίας δεν περιορίζεται μόνο στην αισθητική και στην ατμόσφαιρα. Όπως έχει συμβεί στο παρελθόν με παρόμοιες ταινίες τύπου Ex Machina, όπου η δράση συμβαίνει σε περιορισμένο χώρο και με λίγους ηθοποιούς, έτσι κι εδώ, το σκηνικό έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να συμμετέχει ενεργά στο περιεχόμενο του κειμένου, αλλά και για να αποκαλύψει σκηνές-κλειδιά για την εξέλιξη της πλοκής. Ο διευθυντής σκηνογραφίας είναι ο Jeremy Hindle, που κατάφερε σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη του να παρουσιάσουν ένα πραγματικά εξαιρετικό αποτέλεσμα, αποδεικνύοντας ότι, όταν υπάρχει ευρηματικότητα, μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα υπέρ σου.

Διότι, αν υπήρχε η κατάλληλη υποστήριξη από το κείμενο ή ένα όραμα από τον Kosinski, στοιχεία όπως το σασπένς, η αίσθηση του εγκλεισμού, τα διλήμματα που φυτεύει συνεχώς στο μυαλό του ήρωα της ταινίας ο ανταγωνιστής του, θα μπορούσαν πραγματικά να απογειωθούν. Κάτι τέτοιο δε συνέβη. Η ταινία δεν εκμεταλλεύεται τις αρετές της και τα συγκεκριμένα στοιχεία απουσιάζουν. Για παράδειγμα, αναφέραμε πιο πάνω το Ex Machina του Alex Garland. Σίγουρα θα θυμάστε με πόση μαεστρία χειρίστηκε τους χαρακτήρες του, αλλά και την ιδιαίτερη μεθοδικότητα στη δράση μέχρι να φτάσουμε στο λυτρωτικό φινάλε. Μέσα σε μία ώρα και πενήντα λεπτά, ο Garland, είχε καταφέρει να σε κάνει “ένα” με το περιβάλλον και τους ήρωες του, την ατμόσφαιρα, την μουσική, το τοπίο, με τα πάντα.

Συνοψίζοντας, το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας Spiderhead του Joseph Kosinski, μάλλον αφέθηκε στην δυναμική που κουβαλάει το brand name του Chris Hemsworth και κάπου στη διαδρομή ξέχασε να μας αφηγηθεί μία καλή ιστορία. Υπό άλλες συνθήκες, μία ταινία η οποία πραγματεύεται μεταξύ άλλων τα όρια της επιστήμης και τον ρόλο των πειραματόζωων στα ερευνητικά κέντρα, θα μπορούσε να προσφέρει τροφή για έντονο προβληματισμό.