Νetflix - Clark: Ο Bill Skarsgard είναι ο άνθρωπος πίσω από το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»

Στο νέο ιδιότυπο βιογραφικό, αστυνομικό δράμα-κωμωδία Clark που κατέφτασε πρόσφατα στο Netflix, ο χαρισματικός Bill Skarsgård στον νέο του ρόλο μεταμορφώνεται στον άνθρωπο που έδωσε το έναυσμα να γεννηθεί ο όρος «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».

Η υπόθεση εστιάζει στην ταραχώδη ζωή του αμφιλεγόμενου εγκληματία Clark Olofsson που κατάφερε να γοητεύσει όλη τη Σουηδία, παρά τις κατηγορίες που τον βάραιναν για μικροκλοπές, εμπόριο ναρκωτικών, απόπειρα φόνου, επίθεση και ριφιφί σε τράπεζες. Εν προκειμένω, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την αλήθεια από το ψέμα, αλλά αφήνεται στην κρίση του δέκτη να αποφασίσει τί ευσταθεί και τι όχι.

Ο Jonas Okerlund βρίσκεται στο τιμόνι της σειράς ως δημιουργός. Το cast συμπληρώνουν επίσης οι: Vilhelm Blomgren, Sandra Ilar, Alicia Agneson, Hanna Bjorn, Peter Viitanen, Agnes Lindstrom Bolmgren, Kolbjorn Skarsgard, Lukas Wetterberg, Isabelle Grill, Adam Lundgren, Malin Levanon, Daniel Hallberg, Bjorn Gustafsson, Christoffer Nordenrot, Claes Maimberg, Sofie Hoflack, Emil Algpeus, και η Dovile Kundrotaite.

Η μίνι αυτή μυθοπλασία της μικρής οθόνης απαρτίζεται συνολικά από έξι επεισόδια και μας συστήνει μία από τις πιο ιδιόρρυθμες εγκληματικές φυσιογνωμίες της νεότερης ιστορίας της Σουηδίας, ο οποίος κινήθηκε με το δικό του modus operandi στον χώρο της παρανομίας μέχρι να φτάσει στην ευρέως γνωστή ληστεία της τράπεζας Sveriges Kreditbank τον Αύγουστο του 1973 από όπου προέκυψε και η ορολογία «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».

Το εν λόγω ψυχολογικό φαινόμενο μπορεί να προκύψει σε μία κατάσταση ομηρίας, πίεσης ή απειλής που βιώνει ένα άτομο το οποίο τείνει να συμπεριφέρεται με θετικά διακείμενη διάθεση προς τον απαγωγέα ή αυτόν που περιορίζει την ελευθερία του, καταλήγοντας ακόμη και να τον υποστηρίζει ή να ταυτιστεί μαζί του. Μάλιστα, το θύμα θεωρεί πως η όποια απουσία κακομεταχείρισης από μέρους του θύτη συνιστά ένδειξη συμπόνιας ή καλοσύνης για την οποία νιώθει ευγνωμοσύνη προς τον καταπιεστή του.

Ο Bill Skarsgård βγαίνει για λίγο από τα παπούτσια του ‘Pennywise’ και μέσα στα πλαίσια την καινούργιας του αυτής δουλειάς μας παραδίδει μία πολύ δυνατή ερμηνεία-πρόκληση, υποδυόμενος μία εκκεντρική και αλλοπρόσαλλη ναρκισσιστική προσωπικότητα, αυτή του Olofsson αλλά και τα όσα τον διαμόρφωσαν ως βιώματα στην περσόνα που έμελλε να γίνει.

Έτσι, παρακολουθούμε το κουβάρι του βίου αυτού του γόη-κακοποιού να ξετυλίγεται μπροστά μας ήδη από την εποχή που άρχισε να εμφανίζει τις πρώτες παρεκκλίνουσες τάσεις του, διαπράττοντας αρχικά μικρές και σταδιακά πιο σοβαρές παραβιάσεις του Νόμου μέχρι το μονοπάτι της ζωής του να τον φέρει στο σήμερα. Το σκηνικό συνθέτουν αποδράσεις, καταδιώξεις, συνεχής εγρήγορση, αδρεναλίνη, και γενικότερα ένα απίστευτο ανθρωποκυνηγητό μακράς διάρκειας. Οι ρυθμοί της εξιστόρησης είναι πραγματικά γρήγοροι, σχεδόν φρενήρεις.

Παρεμβάλλεται λοιπόν, συχνά μία αποσπασματικότητα που επηρεάζει τη συνοχή τους αλλά μπορεί εύκολα να εξηγηθεί αν αναλογιστεί κανείς ότι έπρεπε να αποδοθεί το πόσο αποδιοργανωμένος, ευμετάβλητος και ασταθής ήταν ο Clark, ώστε να σκέφτεται αλλόκοτα και να δρα συχνά σπασμωδικά. Τα φερσίματά του ως επί το πλείστον ήταν παρορμητικά, χωρίς τάξη και αυτοσυγκράτηση αφού ήταν εθισμένος στο να ρισκάρει, να χειραγωγεί, να παραπλανεί και να αυτοσχεδιάζει. Ήταν ένας μεγαλειώδης αρχιτέκτονας του χάους, της ξαφνικής αλλαγής και της απορρύθμισης. Οπότε, εύλογα αναρωτιέσαι αν ο ίδιος ψαχνόταν για μπελάδες ή για το εάν εκείνοι έψαχναν να τον βρουν πρώτο!

Να σημειωθεί πως μέσα από τα flash backs στην παιδική ηλικία του Olofsson, ο θεατής κατανοεί καλύτερα αθέατες πτυχές της προϊστορίας του ήρωα. Οι εναλλαγές ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν υπηρετούνται πολύ ταιριαστά μέσω της αναδρομής στα περασμένα και της έμμεσης παλινδρόμησης στο ψυχικό τραύμα που τον ακολουθεί από παλιά και αφορά στη σχέση του με τον πατέρα του. Πρόκειται για ένα πολύ βασικό μοτίβο που συνέχει το project εστιάζοντας στις συνέπειες αυτής της κακομεταχείρισης από τον γονέα στο παιδί και πώς ο αντίκτυπός της επέδρασε στο χτίσιμο του χαρακτήρα του.

Αργότερα ο ίδιος ο Olofsson πασχίζει να ξεφύγει από την ‘κατάρα’ του «αμαρτίαι γονέων, παιδεύουσιν τέκνα», αφού όπως αντιλαμβάνεται κανείς ειδικά κοντά στον επίλογο, είναι ολοφάνερη η θέλησή του να προστατέψει τον γιο του από δυσάρεστες εμπειρίες. Επιθυμεί να τον αποθαρρύνει να μπει μετέπειτα στον ίδιο φαύλο κύκλο, ολισθαίνοντας στα ίδια λάθη καθώς θα έφερναν στον μικρούλη μόνον μπλεξίματα, και αρνητικούς συνειρμούς για την θέση που θα είχε στο μυαλό του ο ίδιος ο Clark ως πατρική φιγούρα. Οπότε, δεν ήθελε το παιδί του να πάψει να τον συλλογίζεται με εκτίμηση και αγάπη.

Εν μέρει προχωράει σε αναθεωρήσεις εφόσον κάποιες αποφάσεις του μαρτυρούν ότι έχει μετανιώσει σημαντικά για σφάλματα που τον κράτησαν πίσω και πλέον λαχταρά να βελτιωθεί μέσα από μία δεύτερη ευκαιρία, επιλέγοντας ακόμη και να ανοίξει ένα παράθυρο στην γνώση! Μέσα από αυτά τα κομμάτια, δεν μπορείς παρά να συμπαθήσεις τον κεντρικό δρώντα που κατά τ’ άλλα με την καπατσοσύνη, την πονηριά, την κολακεία και τις ευφάνταστες ιδέες του φρόντιζε να τα βγάζει πέρα φυσικά όχι με τον σταυρό στο χέρι, αλλά τουλάχιστον στηριζόμενος στον εαυτό του και τις δυνάμεις του ώστε να φέρει τους γύρω του στα δικά του μέτρα και σταθμά.

Ήταν λάτρης του να ζει κανείς την κάθε στιγμή σαν να είναι μοναδική. Εντούτοις, έμοιαζε να ενδιαφέρεται δυσανάλογα πολύ για κάτι τέτοιο. Του έβγαινε αβίαστα να εκτονώνει όλη του την ενέργεια στο γλεντοκόπι και να επενδύει με τρομερό ζήλο σε μία ζωή μέσα στην παρανομία, τη βία, τις απαγορευμένες ηδονές, τις χαλαρές ηθικές αντιστάσεις, την απληστία, απορροφημένος ολωσδιόλου από το εγώ του.

Έδειχνε να επιζητά διαρκώς την καλοπέραση, αμαρτωλές απολαύσεις, ακαταμάχητους πειρασμούς, άφθονο χρήμα και μπόλικο κίνδυνο. Αν παρατηρήσει κανείς μάλιστα, ο χρωματικός καμβάς που ντύνει τα συγκεκριμένα τεκταινόμενα είναι με έντονες, ζωηρές αποχρώσεις για να ενισχύσει την εντύπωση ενός non stop ψυχεδελικού πανηγυριού και ενός ατόμου που τα ζούσε όλα στο τέρμα. Μεταξύ άλλων, το χιούμορ εδώ παρέχεται σε κατάλληλες δόσεις διασφαλίζοντας μία επιτυχημένη ισορροπία ανάμεσα στον δραματικό και τον πιο ανάλαφρο τόνο οπότε το όλο αφήγημα αποφεύγει να βαρύνει ή να ενσωματώσει ένα υπέρμετρα τραγικό ύφος.

Επίσης, δεν γίνεται να μην διασκεδάσεις με την επιμονή του αστυνομικού που πασχίζει απεγνωσμένα να συλλάβει τον Olofsson. Κάνει σχεδόν σκοπό της ύπαρξής του να πιάσει τον καταζητούμενο, γι’ αυτό τον καταδιώκει χωρίς σταματημό σχεδόν παντού αλλά εν τέλει πέφτει στην ανάγκη του!

Το Clark του Netflix είναι ένα απολαυστικό τηλεοπτικό θέαμα-ντελίριο που πατάει το γκάζι στην περιπέτεια με το μότο «ας αρχίσει το πάρτι!» παραπλανώντας ακόμη και το κοινό ώστε να ταχθεί υπέρ αυτής της ιδιάζουσας περίπτωσης εγκληματία και να αναφωνήσει ουκ ολίγες φορές με θαυμασμό «τί έκανε μόλις, ο τύπος;!».

Πηγή: unboxholics