Δύο θρυλικές βασίλισσες στην Ομόνοια

Από τα πολυπαιγμένα διεθνώς έργα του Φρίντριχ Σίλερ, η «Μαρία Στιούαρτ» ανεβαίνει σε λίγες ημέρες στο θέατρο Αλμα, στη θεατρική γειτονιά της Ομόνοιας. Και εκεί, η Κατερίνα Μαραγκού ερμηνεύει ένα ρόλο εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει. Ούτε γλυκιά θα είναι ούτε καλοσυνάτη και συμπαθής. Στη φανταστική συνάντηση των δύο μεγάλων αντίζηλων βασιλισσών της ευρωπαϊκής ιστορίας, υποδύεται την αυταρχική, πολυμήχανη προτεστάντισσα Ελισάβετ, ενώ η Παρθενόπη Μπουζούρη, την καθολική ξαδέλφη Μαρία της Σκωτίας.

«Η Ελισάβετ είναι ένας ρόλος κόντρα στις “ευκολίες” μου και στην ψυχοσύνθεσή μου. Αυτό ακριβώς είναι και το ενδιαφέρον», λέει στην «Κ» η Κ. Μαραγκού. «Είναι μια καταπιεσμένη γυναίκα, σκληρή, που έζησε για μεγάλο διάστημα σε μοναστήρι, μεγάλωσε αυστηρά, έγινε βασίλισσα και μάλιστα έταξε τον εαυτό της σε αυτό. Διατηρώντας τη φήμη της παρθενίας, –αυτοχαρακτηριζόταν “παρθένα βασίλισσα”–, κρατούσε μόνη της τον θρόνο. Παρότι υπήρχαν φήμες για διάφορους δεσμούς, δεν θα διακινδύνευε την πολιτική της υπεροχή. Δεν είναι ότι δεν επιθυμούσε να έχει σχέσεις, όσο ότι δεν ήθελε να δώσει εξουσία και θρόνο σε έναν σύζυγο».

Στην παράσταση, που ανεβαίνει στις 2/11 από την «5η Εποχή» σε σκηνοθεσία της Αντζελας Μπρούσκου και μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, οι δύο μυθικές βασίλισσες διεκδικούν τον ίδιο θρόνο προκειμένου να επικρατήσουν σ’ έναν κόσμο ανδρών. Οι δυο τους είναι παγιδευμένες «σ’ ένα σύμπαν που σπαράσσεται από διαφορετικές και αντικρουόμενες δυνάμεις. Εθνικές ταυτότητες, θρησκείες, παραμορφωμένες ιδεολογίες, ιστορικές συμμαχίες θα θέσουν σε δοκιμασία τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους».

Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη ίντριγκες και συνωμοσίες. «Η Ελισάβετ διαθέτει περισσότερα όπλα, συν ότι η Αγγλία είναι μεγαλύτερη χώρα από τη Σκωτία. Η Μαρία Στιούαρτ, παρά τις δολοπλοκίες εναντίον της Ελισάβετ, δεν καταφέρνει να πάρει τον θρόνο. Κυριαρχεί η πρώτη, αλλά καταλήγει μόνη. Στα μάτια της Κατερίνας Μαραγκού, η ηρωίδα της «δεν είναι τόσο σκληρή εσωτερικά. Βιώνει και αυτή τον τρόμο του θανάτου, ζηλεύει την όμορφη Μαρία. Η μάχη δίνεται για το ποια θα κυριαρχήσει. Και παρότι διστάζει να αποφασίσει τον θάνατο της αντιπάλου της –γιατί είχε καρατομηθεί και η μητέρα της–, πήρε την απόφαση για τον αποκεφαλισμό της ξαδέλφης της προκειμένου να τελειώνει ο εφιάλτης».

Είναι φανερό ότι αγάπησε την αυταρχική ηρωίδα της. «Γιατί με βοήθησε να ανακαλύψω πράγματα στην υποκριτική γκάμα που δεν αξιοποίησα μέχρι σήμερα. Οι ρόλοι που έπαιζα ήταν της τρυφερής ή αδύναμης γυναίκας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια γυναίκα που επιβάλλεται στους άντρες, ζει όμως και την ψυχική καταρράκωση».

Πώς είναι οι γυναίκες στη διαχείριση της εξουσίας; «Είναι πιο σκληρές και απόλυτες. Το βλέπουμε στην εποχή που καταγράφει ο Σίλερ, αλλά και σήμερα, στην Αγκελα Μέρκελ, την Κριστίν Λαγκάρντ, παλιά στη Μάργκαρετ Θάτσερ. Με μια δύναμη τόσο ισχυρή, που μπορεί να βγει πάνω από την ανδρική».

Σχεδόν 45 χρόνια στο θέατρο, ώριμη και ατσαλωμένη από τις δοκιμασίες, η Κατερίνα Μαραγκού δεν θυμίζει το ανέμελο κορίτσι που μπήκε στη Νομική Σχολή αλλά προτίμησε τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. «Η μητέρα μου, Θεσσαλονικιά Λωξάνδρα με τα όλα της, ήθελε κόρη επιστήμονα. Ο πατέρας ήταν από τη Σύρο και πιο φιλότεχνος». Σήμερα, της αρέσει που υπάρχουν 100 και πλέον ανήσυχες ομάδες νέων, προβληματίζεται όμως «με τον μεγάλο αριθμό άνεργων ηθοποιών. Ημουν από παλιά κατά της κατάργησης της άδειας του ηθοποιού. Αδεια σήμαινε ότι είχες εξασκηθεί, είχες καλλιεργηθεί, είχες διαβάσει ιστορία θεάτρου. Εμένα μου άνοιξαν ορίζοντες οι δασκάλες μου, η Μαίρη Αρώνη και η Ελένη Χατζηαργύρη. Σήμερα, λες “έχω ταλέντο, είμαι όμορφη, άρα βγαίνω και παίζω, ανοίγω και ένα θέατρο”. Χρειάζεται κόπος, διάβασμα και αφοσίωση. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ότι το θέατρο σήμερα μοιάζει με σούπερ μάρκετ». Μιλάει όμως με τα καλύτερα λόγια για το τηλεοπτικό τοπίο που σφράγισε στο παρελθόν. Οι «Αγριες μέλισσες» την έχουν κερδίσει, όπως και το «Κόκκινο ποτάμι». Της θυμίζουν την καλή εποχή της τηλεόρασης, τις δουλειές που έκανε ο σύζυγός της, ο παραγωγός Βίλης Ανδρέου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2017. «Ευτυχώς ανοίγει και πάλι η τηλεοπτική αγορά, με δύο εξαιρετικές δουλειές και ταλαντούχους ηθοποιούς».

πηγή: kathimerini.gr