Να ντύσουμε τους γυμνούς - Λουίτζι Πιραντέλο

Ο Πιραντέλο επιχείρησε επανειλημμένα, ως όφειλε, να επισημάνει τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Στο έργο του «Να ντύσουμε τους γυμνούς» είναι εμφανές το παιχνίδι με τους κανόνες της μυθοπλασίας.

Ο ώριμος μυθιστοριογράφος, στο πρόσωπο του Λουντοβίκο Νότα παρεμβαίνει σ’ ένα πραγματικό επεισόδιο τηρώντας ωστόσο λίγο πολύ τις αφηγηματικές εμμονές του.

Δύσκολο να αντιληφθεί κανείς αν η νεαρή Ερσίλια που αποπειράθηκε να φαρμακωθεί γιατί ο εκλεκτός της καρδιάς της θα παντρευόταν μια άλλη, ήταν ένα αθώο θύμα των περιστάσεων ή μια επικίνδυνη δολοπλόκος που παίζει διπλό ερωτικό ρόλο. Κι είναι δύσκολο, γιατί έτσι επιθυμεί ο ίδιος ο συγγραφέας, προέκταση του Πιραντέλο σ’ έναν κόσμο που ο δημιουργός δεν επιτρέπεται να μπει.

Από το σημείο αυτό και μετά θα έπρεπε κανονικά να απελευθερωθεί το κοσμογονικό στοιχείο της Πιραντελικής δραματουργίας. Το έργο αυτό προσφέρεται, αν μη τι άλλο, ως αφηγηματική σπουδή.

Δυστυχώς όμως στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιάννος Περλέγκας στο θέατρο Κάρολος Κουν δεσπόζει το νεφέλωμα μιας επιτηδευμένης κατάθλιψης κι ένας Πιραντέλο με τις ρυτίδες του χρόνου.

Ίσως να φταίει η άνευρη και διόλου θελτική Ερσίλα Ντρέι, ο αλλοπρόσαλλος Λουντοβίκο Νότα, σίγουρα δεν φταίει η στιβαρή Ονόρια ούτε ο πρόξενος της Σμύρνης που υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Πάνω από όλα ευθύνεται η σκηνοθετική παρωδία που έστησε ο Περλέγκας, η οποία βρίσκεται μακριά από τις βασικές προθέσεις του Πιραντέλο. Το θέατρο είναι έτσι κι αλλιώς μια σύμβαση που προϋποθέτει μια δόση επιτήδευσης. Ας μην την ενισχύουμε άσκοπα!