«Περιμένοντας τον Γκοντό» στον ανήφορο του μέλλοντος

Ας σκεφτούμε μόνο πως κάποτε υπήρχε ένα κοινό που παρακολούθησε το «Περιμένοντας τον Γκοντό» σε κάποια θεατρική σκηνή χωρίς απαραίτητα να γνωρίζει ότι ο Γκοντό δεν θα παρουσιαστεί ποτέ σ' αυτή. Σήμερα, βέβαια, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Όλοι λίγο πολύ ξέρουμε πως είναι εντελώς άσκοπη η αναμονή του Γκοντό, είναι σαν να πυροβολείς κανείς ξανά και ξανά με άσφαιρα, θέλοντας να πετύχει τον στόχο του.

Ο Χιού Κένερ, ειδικός όσο κανείς άλλος πάνω στον Μπέκετ και στο έργο του, παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα άποψη για το άχρονο και ανεξήγητο περιβάλλον που εκτυλίσσεται το δράμα. Συνδέει όλη αυτή την ανεξήγητη και γεμάτη γρίφους κατάσταση με την εμπειρία της Γερμανικής Κατοχής στην Γαλλία και την Γαλλική Αντίσταση. Εμπειρία που ο Μπέκετ έζησε από πρώτο χέρι, συμμετέχοντας στην αντιστασιακή δράση.

Σε μια τόσο περίπλοκη και επισφαλή περίοδο η καθημερινή γλώσσα γίνεται συνωμοτική, υπάρχουν κώδικες που προστατεύονται από δικλείδες ασφαλείας, ραντεβού που ακυρώνονται την τελευταία στιγμή, συνθήματα και ψευδώνυμα που καλύπτουν τα πρόσωπα και τη δράση τους, υπάρχει πολλή μυστική αστυνομία, ρουφιάνοι και δωσίλογοι, χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να αποφευχθούν συλλήψεις που θα μπορούσαν να αποδειχθούν μοιραίες. Υπάρχει φυσικά κι ένα κλίμα απελπισίας και βαθιάς απειλής. Μέσα σε αυτό το κλίμα η μοναξιά οδηγεί τον άνθρωπο στο υπαρξιακό αδιέξοδο. Ακόμα κι αν αυτή η εκδοχή είναι ορθή ο Μπέκετ δεν θα άφηνε ποτέ να αποκαλυφθεί φοβούμενος, δικαίως, ότι το έργο του θα μπορούσε να ταυτιστεί με μια ιστορική στιγμή και να χάσει το διαχρονικό στίγμα που μεταφέρει.

Όλα αυτά θα άξιζε κανείς να τα σκεφτεί παρακολουθώντας την παράσταση που έστησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο θέατρο Πόρτα, παράσταση συνόλου για την οποία έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Ο ρόλοι του Εστραγκόν και του Βλαδίμηρου είναι σαφέστατα διακριτοί, έτσι που για πρώτη φορά δεν αποτελούν ένα αξεχώριστο δίδυμο αλλά υπηρετεί ο καθένας τους από μια στάση ζωής κι έτσι κάπως αλληλοσυμπληρώνονται. Ωστόσο η υποκριτική του Τάσου Ροδοβίτη φαντάζει πιο συμπαγής και γι αυτό ίσως πιο πειστική, μολονότι από την άλλη εντυπωσιάζει η καθαρή άρθρωση του Πάνου Παπαδόπουλου.

Ο Γιάννης Σαμψαλάκης δίνει παράσταση υψηλής ποιότητας, υποδυόμενος τον δεσποτικό Πόντζο, αναδεικνύοντας μια Πρωσσική φιγούρα που παραπέμπει σε σκληρό Γκεσταπίτη, αν λάβουμε σοβαρά υπόψη την εκδοχή του Χιού Κένερ, περί Γερμανικής κατοχής. Ο περίφημος μονόλογος του Λάκυ, αντίστοιχα, που ερμηνεύει ο Γιάννης Βαρβαρέσος είναι από τα πιο εντυπωσιακά σημεία της παράστασης. Τον ρόλο του αγοριού έχει αναλάβει ο Πέτρος Δημοτάκης.

Το σκηνικό της παράστασης είναι ένας ανήφορος στον οποίο ισορροπούν θαυμαστά οι ηθοποιοί. Πρόκειται πιθανότατα για τον ανήφορο του χρόνου, που όταν προχωράς μπροστά είναι πάντοτε ανηφορικός γεμάτος αδιερεύνητα σημεία, μυστήρια και εκπλήξεις, ενώ όταν τον διατρέχεις προς τα πίσω θυμίζει κατήφορο, μια οικεία ζώνη, που η μνήμη του ανθρώπου ελέγχει πλήρως.

Το άνυδρο και μονότονο τοπίο εκφράζει πλήρως την Μπεκετική διαλεκτική της μοναξιάς και της απελπισίας αλλά και την ασυμβίβαστη θέληση του ανθρώπου να αντισταθεί και να συνεχίσει έστω και χωρίς... τον Γκοντό!

• Μετάφραση: Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου
• Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
• Δραματουργία: Δηώ Καγγελάρη
• Σύμβουλος προσωδίας: Κορνήλιος Σελαμσής
• Σκηνικά-κοστούμια-βίντεο teaser: Βασίλης Παπατσαρούχας
• Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
• Επιμέλεια κίνησης: Χρήστος Στρινόπουλος
• Βοηθός σκηνοθέτη: Στέλιος Θεοδώρου
• Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Σταύρος Μπαρμπουνάκης
• Φωτογραφίες – trailer παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας
• Σχεδιασμός μακιγιάζ: Όλγα Φαλέι
• Ζωγραφική εκτέλεση κοστουμιών: Στέλλα Παγώνη, Βασίλης Παπατσαρούχας
• Κατασκευή σκηνικού: LAZARIDIS SCENIC STUDIO
• Διανομή:
  • • Βλαδίμηρος – Πάνος Παπαδόπουλος
    • Εστραγκόν –Τάσος Ροδοβίτης
    • Πότζο – Γιάννης Σαμψαλάκης
    • Λάκυ – Γιάννης Βαρβαρέσος
    • Αγόρι – Πέτρος Δημοτάκης

Διάρκεια: 100 λεπτά