Οι «Κρυμμένες» στο Τρένο στο Ρουφ

Tρεις γυναίκες που παρέμειναν στις παρυφές της Ιστορίας, η Μάρθα Φρόιντ, η Τζένη Μαρξ και η Ξανθίππη, στη σκιά της δόξας των διάσημων συζύγων τους, Σίγκμουντ, Καρλ και Σωκράτη, έρχονται στο προσκήνιο σε ένα έργο που κινείται μεταξύ ιστορίας και μυθοπλασίας, αναδεικνύοντας παράλληλα το επίκαιρο ζήτημα των έμφυλων ανισοτήτων.

Πρόκειται για το πρωτόπαικτο έργο των Ισραηλινών Γιοσέφα Έβεν-Σοσάν και Ντάλια Σίμκο «Κρυμμένες» που μάς σύστησε φέτος η επί 26 χρόνια καλλιτεχνική διευθύντρια της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου το Τρένο στο Ρουφ, Τατιάνα Λύγαρη.

Η επιτυχημένη παράσταση, σε μετάφραση Ιωσήφ Βαρδάκη, συνεχίζει τις παραστάσεις της στο Θεατρικό Βαγόνι με αλλαγές στο θίασο που απαρτίζουν οι Εβελίνα Αραπίδη, Έλενα Βακάλη, Φανή Γέμτου, Ανδρέας Κουτσουρέλης, Βασίλης Παναγιωτίδης, Μενέλαος Χαζαράκης.

Αντλώντας έμπνευση από το βιβλίο της Φρανσουάζ Ξενάκη "Να πάρει η οργή, πάλι ξεχάσαμε την κυρία Φρόυντ", οι δύο συγγραφείς φωτίζουν τις ζωές των τριών διάσημων ζευγαριών της παγκόσμιας ιστορίας. Σε έναν απροσδιόριστο χρόνο και σε ένα υπερρεαλιστικό περιβάλλον, οι Σίγκμουντ και Μάρθα Φρόυντ, οι Καρλ και Τζένη Μαρξ και ο Σωκράτης με την Ξανθίππη συναντιούνται σε ένα δείπνο με οικοδεσπότη τον Σωκράτη. Οι τρεις μεγαλοφυΐες συζητούν το θέμα της ελευθερίας, ενώ οι γυναίκες τους σιωπούν και περιορίζονται στον παραδοσιακό ρόλο της συζύγου έως ότου η Ξανθίππη εκρήγνυται. Ακολουθούν τρεις μοιραίες νύχτες από την καθημερινή ζωή του κάθε ζευγαριού σε τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές (399 π.Χ Αθήνα, 1852 Λονδίνο, 1896 Βιέννη), όπου η συμβολή των τριών γυναικών στο έργο των συζύγων τους θα καθορίσει απόλυτα και την εξέλιξη της ιδιοφυούς πορείας των τριών μεγάλων ανδρών της ιστορίας.

Το έργο αποκαλύπτει με πολύ χιούμορ και ευαισθησία στιγμές της καθημερινής ζωής των μεγάλων αυτών προσωπικοτήτων και αναδεικνύει το φλέγον θέμα των έμφυλων ανισοτήτων. Η σκηνοθετική προσέγγιση της Τατιάνας Λύγαρη συνδυάζει με ευρηματικότητα το θέατρο με τον σύγχρονο χορό και εμπνέεται από την ιδιαιτερότητα του σκηνικού χώρου (που υπογράφει η ίδια), όπου το βαγόνι αποτελεί το συμβολικό όχημα για τη μετάβαση σε μία κοινωνία απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και πατριαρχικά κατάλοιπα για το σύνολο των γυναικών. Μια κοινωνία ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών και για τα δύο φύλα, με τη γυναίκα σύντροφο και όχι ουραγό στην ανέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Τα κοστούμια είναι του Μιχάλη Σδούγκου, η μουσική του Μηνά Ι. Αλεξιάδη, οι χορογραφίες της Φαίδρας Σούτου και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου.