Ίδρυμα Ωνάση: Bros του Romeo Castelluci | Μια μνημειώδης φάρσα για την ελεύθερη βούληση

Ο σκηνοθέτης ανέβασε το έργο του Gustav Mahler, «Ανάσταση», στο Φεστιβάλ της Εξ-αν-Προβάνς, ενώ στο φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ παρουσίασε το «Κάστρο του Κυανοπώγωνα» του Béla Bartók, καθώς και το παραγνωρισμένο αριστούργημα του Carl Orff, «Αναπαράσταση για το τέλος του χρόνου». Για την τελευταία παραγωγή ο Καστελούτσι συνεργάστηκε με τη MusicAeterna, με διευθυντή ορχήστρας τον «δικό μας» Θεόδωρο Κουρεντζή.

Ο “Bros” έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2021 στο Λουγκάνο, την ιταλόφωνη πόλη της νότιας Ελβετίας, στο πλαίσιο του FIT Festival. Αποτελεί μια νέα εκδοχή, προορισμένη για θέατρα κλειστού χώρου, του πρότζεκτ στον δημόσιο χώρο “Buster” (Kunstenfestivaldesarts, Βρυξέλλες, Μάιος 2021). Διαβάστε περισσότερα για το “Bros”.

Άλλες δύο φορές έχει βρεθεί ο οραματιστής Ιταλός δημιουργός στο «έδαφος» της Στέγης. Αρχικά με το “Go down Moses”, το 2015, ένα φιλοσοφικό σχόλιο στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και τη στρέβλωση του Δυτικού πολιτισμού. Δύο χρόνια αργότερα, επέστρεψε με τη «Δημοκρατία στην Αμερική», έναν στοχασμό για την απόπειρα εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας σε έναν παρθένο (πολιτειακά) τόπο, την Αμερική της αποικιοκρατίας. Και οι δύο παραγωγές φιλοξενήθηκαν στη Στέγη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Η πρώτη συνάντηση του Ρομέο Καστελούτσι με το ελληνικό κοινό, το 2009, έγινε με μια από τις σπουδαιότερες σκηνοθεσίες στην καριέρα του. Η προσέγγισή του στη «Θεία Κωμωδία» (βασισμένη στην τιτάνια σύνθεση του Δάντη) αποτελεί ένα εικονοκλαστικό έπος. Φυσικά, η δράση της ομάδας του, της Societas Raffaello Sanzio, περιλαμβάνει από το 1981 κι άλλους σημαντικούς σταθμούς: «Άμλετ» (1992), ως μια απόπειρα ερμηνείας της έννοιας του ηθοποιού, «Ορέστεια» του Αισχύλου (1995), που σηματοδότησε την έξοδο του Καστελούτσι στα θέατρα και τα φεστιβάλ του κόσμου, όπως και ο «Ιούλιος Καίσαρας» του 1997 (εκδοχή της παράστασης είδαμε στην Αθήνα το 2016) πάνω στην έκπτωση του πολιτικού λόγου.

Αν και οι σκηνικές κατασκευές του Ρομέο Καστελούτσι ορίζονται από την εικαστική δύναμη και τον χαρακτήρα της τελετουργίας, ο πυρήνας τους είναι βαθιά οντολογικός. Συνομιλεί, συχνά, με την έννοια του θείου και του μεταφυσικού, αλλά εστιάζει επίσης στις ματαιώσεις του ανθρώπινου πολιτισμού. Το “Bros” εντάσσεται στην τελευταία κατηγορία, καθώς στοχάζεται πάνω στα αδιέξοδα της βίας και τα κενά του νόμου.