Εγκλωβισμένες στην επιτυχία!

Είναι μια σειρά που κάνει θραύση εδώ και μερικές εβδομάδες στο Διαδίκτυο. Μια ιδέα που έπρεπε να… συλληφθεί αστραπιαία, να εφαρμοστεί με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με ένα συνηθισμένο τηλεοπτικό σίριαλ, να ξεπεράσει για την υλοποίησή της διάφορες αντιξοότητες, να προσαρμοστεί στην ίδια τη διαφορετικότητα που έφερε στη ζωή όλων μας ο κορονοϊός. Και να προσαρμόζεται διαρκώς. Αναλόγως με κάθε εξέλιξη. Με τον σκληρό εγκλεισμό και τις τεράστιες αγωνίες του, με τα περιοριστικά μέτρα, με τις εναλλαγές σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, με την αντιμετώπιση της πανδημίας, με την «πτώση της καμπύλης», με τη μετάβαση τώρα προς μια ~περίεργη προς το παρόν~ κανονικότητα. Και ποιος ξέρει με τι άλλο στη συνέχεια…

Έπρεπε πάνω απ’ όλα να ψυχαγωγεί το κοινό που την παρακολουθεί ~με μεγάλη ανυπομονησία από το επεισόδιο «μηδέν» και τα πρώτα δέκα που ήδη έχουν προβληθεί, έως το επόμενο~, να έχει χιούμορ και αισιοδοξία, να κάνει ευχάριστη παρέα στους… εγκλωβισμένους. Να εξυπηρετεί επίσης την ανάγκη δημιουργικότητας των συντελεστών της σε μια περίοδο και καλλιτεχνικού «λουκέτου», αλλά και να αντιπροσωπεύει χαρακτήρες και συμπεριφορές που όλοι έχουμε αυτό το διάστημα στο περιβάλλον μας, γύρω μας, αλλά και μέσα μας. Να παρακολουθεί την επικαιρότητα με μια διαφορετική ματιά, σε ένα δύσκολο εγχείρημα αποτύπωσης στις οθόνες σμαρτ τηλεοράσεων, υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων όσων εξελίσσονται στην καθημερινότητα εν μέσω πανδημίας, αλλά και, όπως προείπαμε, με στόχο την καλλιτεχνική ανάγκη, τη διασκέδαση και τελικά τον… απεγκλωβισμό απ’ όλο αυτό το πρωτοφανές που βιώνει η ελληνική κοινωνία.

Η ιδέα για τις «Εγκλωβισμένες» ανήκει σε έναν άνθρωπο με σημαντική πορεία στην ελληνική τηλεόραση, τον συγγραφέα και σεναριογράφο Γιώργο Φειδά. Γνωστό από πολλές τηλεοπτικές δημιουργίες του, όπως το «Singles», το «Μάνα Χ ουρανού», τους «Συμμαθητές» και πολλά άλλα αγαπημένα σίριαλ στο κοινό της «μικρής οθόνης». Μόνο που η οθόνη έχει πια μεγαλώσει πολύ, για την ακρίβεια έχει διευρυνθεί εδώ και χρόνια με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τέσσερις φίλες, με εντελώς αντίθετους χαρακτήρες, υποδύονται τους ρόλους. Η Κέλλυ (Μαρία Σολωμού) είναι η πιο αντιδραστική σε μέτρα και περιορισμούς. Η Ζωή (Σύλβια Δεληκούρα) είναι η ρομαντική και κάπως… αλαφροΐσκιωτη της υπόθεσης. Η Γωγώ (Κατερίνα Θεοχάρη) είναι η παντρεμένη της υπόθεσης που καλείται να ζει αυτή την εποχή για όλο το 24ωρο με τον σύζυγό της. Και η Ασημίνα (Μαρία Κωνσταντάκη), η μικροβιοφοβική, εκείνη που άρχισε την καραντίνα πολύ πριν επιβληθεί, με τη μάσκα μόνιμο σύντροφο στη γεμάτη άγχος και αγωνία ζωή της!

Με την… Ασημίνα είχαμε μια πολύ διασκεδαστική κουβέντα (θα έλεγα καλύτερα, απολαυστική! Πιστέψτε με, γελάω ακόμη και τώρα που γράφω, με τις ατάκες της «ον και οφ δι ρέκορντ»)! Η Μαρία Κωνσταντάκη, από τις πλέον αγαπημένες ηθοποιούς της εποχής μας, εξηγεί στο «ΦΩΣ» την επιτυχία αυτής της σειράς που προβάλλεται στο YouTube, την πρωτοτυπία της, τις δυσκολίες μέχρι να γυριστεί και να φτάσει στους δέκτες μας. Όπως επίσης και για το πώς βιώνουν οι συνάδελφοί της την αναστάτωση από την πανδημία σε όλα τα επίπεδα, τη δική της αντιμετώπιση στην υποχρεωτική απομόνωση, την επόμενη μέρα για τους ηθοποιούς σε τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφο. Ακόμη και για αθλητισμό έχει να πει, αν και θα ήθελε να αποφύγει τις… επαφές μαζί του, για λόγους που θα καταλάβετε στη συνέχεια. Η «Εγκλωβισμένη» Μαρία Κωνσταντάκη βγάζει για λίγο τη μάσκα τής Ασημίνας, για να δώσει την πρώτη συνέντευξη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας της σε αθλητική εφημερίδα!

Είναι κάτι πρωτότυπο όλο αυτό, στο πλαίσιο της γενικότερης πρωτόγνωρης εμπειρίας όλων μας. Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντήσατε και συναντάτε για το επιθυμητό αποτέλεσμα;

Τα πάντα γίνονται από το σπίτι μας. Όντως, δεν είχαμε καμία εμπειρία και έπρεπε να μάθουμε πράγματα από την αρχή, όπως τα γυρίσματα με τις βιντεοκλήσεις, την προσαρμογή στην ειδική πλατφόρμα μέσω της οποίας γίνεται όλη η δουλειά, τα προβλήματα με τις συνδέσεις και την ποιότητα της εικόνας, εξ αιτίας της μεγάλης χρήσης του Ίντερνετ αυτή την περίοδο απ’ όλο τον κόσμο. Κάποιες φορές υπήρχε μπλοκάρισμα ή χαμηλή ανάλυση και τέτοια εμπόδια. Επίσης, το γεγονός ότι θα έπρεπε να ξέρουμε ακριβώς τις ατάκες των άλλων κοριτσιών, γιατί δεν είμαστε πάντοτε όλες μαζί ταυτόχρονα στο γύρισμα ~κάποιες σκηνές γίνονται ξεχωριστά. Συνεπώς έπρεπε να ξέρουμε τι είχε πει κάποια από τις άλλες ηθοποιούς και να κάνουμε τις δικές μας σκηνές και τους διαλόγους μόνες μας, προσαρμόζοντας όλες τις κινήσεις αναλόγως. Χρειάζονται αρκετές πρόβες γι’ αυτό. Κάνουμε μόνες μας τα πάντα, τα ρούχα μας, τη σκηνογραφία, τον φωτισμό... Είναι κάτι περίεργο για εμάς, δεν είναι μόνο να μάθουμε τον ρόλο ως ηθοποιοί. Ευτυχώς, ο Γιώργος Φειδάς είναι τελειομανής, δεν θέλει ποτέ στις δουλειές του προχειρότητα, το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Κι αυτό είναι κάτι για το οποίο τον εκτιμώ τόσο πολύ στις συνεργασίες μας. Μας βοηθά σε ό,τι χρειαζόμαστε για να βγει άψογο κι αυτό το εγχείρημα. Και δεν τραβάει και λίγα από εμάς. Για παράδειγμα, εγώ θέλω να υπάρχει μόνο ένας συγκεκριμένος χώρος που θα φαίνομαι ~δεν είναι το σπίτι μου και πολύ… τακτοποιημένο, οπότε του λέω συνέχεια να μη γράψει κάτι για το οποίο θα πρέπει να μετακινηθώ από μία συγκεκριμένη θέση! Και άλλα πολλά τέτοια συμβαίνουν!

Η σειρά έχει επιτυχία, συνεχίζονται να προβάλλονται επεισόδια στο Διαδίκτυο, ποια είναι η ανταπόκριση που έχετε από τον κόσμο και ποια τα δικά σας οφέλη;

Η ιδέα του Γιώργου είχε να κάνει με όσα συνέβαιναν όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας από τραγουδιστές και άλλους καλλιτέχνες. Βέβαια η υλοποίηση της συγκεκριμένης είναι περισσότερο δύσκολη, δεν παίρνεις απλά μια κιθάρα, τραγουδάς, το βιντεοσκοπείς και το ανεβάζεις. Ο κόσμος, ναι, το έχει αγκαλιάσει. Το διαπιστώνουμε και από τα views που είναι παραπάνω από 100.000 για κάθε επεισόδιο. Για οικονομικά οφέλη αν με ρωτάς, δεν γνωρίζω αν θα υπάρξουν τέτοια από κάποιες χορηγίες ή οτιδήποτε άλλο, αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτός ο σκοπός. Δεν είναι κάτι για να βγάλουμε χρήματα, είναι ένας τρόπος δημιουργίας σε ένα περίεργο διάστημα απομόνωσης, είναι κάτι που μας θυμίζει την «καψούρα» που είχαμε στο ξεκίνημα της καριέρας μας, τότε που υπήρχε η χαρά της ομάδας, η λαχτάρα. Περνάμε καλά, κάνουμε χαβαλέ, κάνουμε κάτι που μας αρέσει σε μια περίοδο στην οποία ήταν αδύνατο να γίνει το παραμικρό στον δικό μας χώρο.

Είσαι στην πραγματικότητα η «Ασημίνα»; Έφτασες στην υπερβολή στο διάστημα της καραντίνας; Ένιωσες «εγκλωβισμένη»; Και τώρα με τη «χαλάρωση», νιώθεις ανακούφιση ή πιστεύεις ότι αυτή η απομόνωση θα σε επηρεάσει για τη συνέχεια;

Εγκλωβισμένη; Πολύ βαρύς ο… τίτλος! Μου έλειψαν κάποια πράγματα, ναι. Να πάρω το αυτοκίνητό μου και να πάω μια βόλτα. Γενικά με την άσκηση δεν τα είχα ποτέ… τέλεια, οπότε δεν μου έλειψαν τέτοια πράγματα. Μπορώ να πω ότι έχω κάνει σκληρή καραντίνα, αλλά όχι τύπου… Ασημίνας, με τριπλά γάντια, αντισηπτικά παντού και τέτοια. Νορμάλ πράγματα, δεν βγαίνω έξω χωρίς λόγο, αλλά όχι μάσκες και τα συναφή. Δεν είμαι τέτοιος τύπος γενικά, είμαι λίγο πιο «χύμα». Όμως αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να είναι σαν τον ρόλο που υποδύομαι στη σειρά. Και δεν «κράζω», δεν κριτικάρω κανέναν. Μπορώ να κατανοήσω τη συμπεριφορά του καθενός. Γενικά για μένα η ζωή δεν ήταν και πολύ διαφορετική. Απλά τώρα βρήκα και την ευκαιρία να κάνω πράγματα τα οποία στην εποχή της κανονικότητας δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν. Πιστεύω ότι μετά την καραντίνα σίγουρα κάτι θα μείνει σαν «τραύμα» στον καθένα μας. Ίσως κάποιες φορές να μη θέλουμε πράγματα που θέλαμε πριν, δεν ξέρω. Εγώ, για παράδειγμα, ενώ γενικά δεν καταπιέστηκα και νιώθω ήρεμη, είχα αυτό το διάστημα κάποια προβλήματα με τον ύπνο μου, κάποιες διαταραχές. Ίσως αυτή η πίεση, το άγχος, ο φόβος για κάτι άγνωστο και επικίνδυνο με επηρέασε ασυνείδητα. Δεν ξέρω, θα δούμε…

Πώς αντιμετώπισαν οι συνάδελφοί σου τη δύσκολη αυτή εποχή; Το επάγγελμα του ηθοποιού άλλωστε είναι συνηθισμένο στις κρίσεις. Και τι πιστεύεις ότι θα γίνει από εδώ και πέρα;

Οι ηθοποιοί είναι σε κρίση από τότε που αρχίζουν την καριέρα τους. Μετά το 2010 η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη. Είναι ένα εποχικό επάγγελμα, πολλές δουλειές δεν αμείβονται, τώρα με την πανδημία δεν μπορεί φυσικά να γίνει κάτι. Το πρόβλημα με τα θέατρα θα συνεχιστεί και μετά την επαναλειτουργία τους. Σίγουρα θα είναι και ψυχολογικό, θα πει κάποιος θεατρόφιλος «ας μη δω φέτος την Κωνσταντάκη ή και πολύ μεγαλύτερους ηθοποιούς», δεν θα θέλουν να μπουν σε έναν χώρο που μπορεί να αποτελέσει εστία κινδύνων για την υγεία. Στα θέατρα συγκεντρώνεται κόσμος, ο άλλος θα το σκεφτεί μια και δυο φορές παραπάνω. Εμένα η μητέρα μου πηγαίνει κάθε χρόνο σε 7-8 παραστάσεις, δεν θα την αφήσω φέτος να πάει. Τουλάχιστον έτσι σκέφτομαι τώρα. Το θέατρο θα πληγεί και μετά την κρίση, θα υπάρξουν περιπτώσεις γενικώς που και μετά τα μέτρα θα… «αυτομαντρωθούμε». Στην τηλεόραση τα σίριαλ απ’ όσο ξέρω θα μειωθούν. Το καλοκαίρι θα γίνουν κάποια γυρίσματα, θα «στοκάρουν» επεισόδια για να υπάρχουν σε περίπτωση ανάγκης, αλλά γενικά είναι δύσκολο. Στα γυρίσματα υπάρχουν πολλά άτομα, ίσως να μη γίνονται ομαδικές σκηνές, δεν μπορούμε να ξέρουμε. Γενικά όλη η «αγορά» είναι μουδιασμένη, όπως συμβαίνει παντού.

Για τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά; Τους βλέπεις κάθε μέρα; Τον Χαρδαλιά τον…φοβάσαι;

Είναι πολύ συμπαθητικοί, είναι άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους, τους βλέπουμε κάθε μέρα και μας ενημερώνουν. Αυτό. Τώρα, τόση αποθέωση… Δεν ξέρω… Κοίτα, έχουμε τη συνήθεια και την ανάγκη να «θεοποιούμε» κάποιους ανθρώπους σε τέτοιες δύσκολες εποχές, για να μπορούμε παράλληλα ή αργότερα να τους… απομυθοποιούμε! Κάνουν καλά τη δουλειά τους και γενικά ο κόσμος τούς συμπαθεί. Ο κ. Τσιόδρας είναι ένας επιστήμονας, αυτός είναι για εμάς στην Ελλάδα, όπως παντού έχουν κάποιον αντίστοιχο. Τον κ. Χαρδαλιά τον βλέπουμε, μας ενημερώνει, όχι, δεν… φοβάμαι τον κ. Χαρδαλιά. Σπάμε και πλάκα μερικές φορές με τις φίλες μου. Όχι, όλα εντάξει. Κάνουν τη δουλειά τους, αυτό που πρέπει να γίνεται.

Θέατρο, σινεμά, τηλεόραση; Τα έχεις κάνει όλα στην καριέρα σου, τα ξέρεις, είναι κάτι που έχεις πιο ξεχωριστό;

Θα πω το κλισέ. Ότι ένας γονιός δεν μπορεί να ξεχωρίσει κάποιο από τα παιδιά του. Το θέατρο έχει την αμεσότητα με το κοινό. Είναι κάτι μοναδικό. Να εισπράττεις τόσο άμεσα την αγάπη του κόσμου... Και να είσαι τόσο κοντά του σε κάθε παράσταση, να αντιμετωπίζεις διάφορα περιστατικά, όντως πολύ άμεσα. Θυμάμαι μια παράσταση όπου ένας κύριος γελούσε δυνατά και με μικρή καθυστέρηση. Ε, οι υπόλοιποι γελούσαν μαζί του, εμείς μπερδευόμασταν με την επόμενη ατάκα και γελούσαμε κι εμείς. Συμβαίνουν αυτά. Από κει και πέρα είναι δύσκολο να έχεις πάντα την ίδια απόδοση, ειδικά σε παραστάσεις που κρατάνε μεγάλο χρονικό διάστημα. Να είσαι το ίδιο καλός καθημερινά, σε μεγάλης διάρκειας θεατρικές δουλειές. Στην τηλεόραση δημιουργείς οικογενειακές σχέσεις με τους υπόλοιπους συνεργάτες, είσαι συνέχεια μαζί, ξέρεις για τη ζωή τους, ξέρουν για τη δική σου, είσαι δέκα ώρες τη μέρα με αυτούς τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι, γίνονται άνθρωποί σου. Η τηλεόραση σε βάζει στο σπίτι του κόσμου, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Στο σινεμά είχαμε ξεκινήσει μια ταινία που τώρα έχει διακοπεί λόγω του κορονοϊού ~πιστεύω ότι θα ξαναρχίσουμε όταν μπορέσουμε. Είχα κάνει παλιά, είχα αρκετά χρόνια χωρίς κινηματογράφο, μάλλον δεν τους… αρέσω! Είναι μια άλλη εμπειρία. Είναι ένας κόσμος στον οποίο ο ηθοποιός είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Δουλεύουν τόσο πολλοί άνθρωποι που πρέπει να κάνουν διάφορα. Μπορεί να είσαι όλη μέρα για μια σκηνή που διαρκεί τρία λεπτά. Είναι άλλη μαγεία…

Ποδόσφαιρο βλέπεις; Τι ομάδα είσαι;

Είχα γίνει ΑΕΚ γιατί είναι η μαμά μου, οι υπόλοιποι στην οικογένεια Παναθηναϊκοί. Ολυμπιακό δεν είχαμε. Απλά είμαι, για να λέω ότι είμαι κάτι. Όχι, δεν ασχολούμαι. Μικρή θυμάμαι τον Μπατίστα, τον Χένρικ Νίλσεν. Μου φαίνονταν σαν… εξωτικά φρούτα! Να σου πω, δεν μπορώ να βλέπω αγώνα γιατί παθιάζομαι, βρίζω, οπότε δεν υπάρχει λόγος. Και είμαι και… «γκαντέμω»! Σταμάτησα να βλέπω μετά το 2004. Όταν πήραμε το Γιούρο. Ρε παιδί μου, πέντε λεπτά καθόμουν να δω και τότε έτρωγε γκολ η Εθνική! Και δεν είχαμε φάει και πολλά γκολ. Όταν έβλεπα εγώ το ματς, τότε συνέβαινε! Και έφευγα από την τηλεόραση μόνη μου, έλεγα πως δεν θα καταστρέψω εγώ την ομάδα!

Σου αρέσει από τους τωρινούς κάποιος παίκτης; Αν όχι για την αξία του, έστω εμφανισιακά…

Μμμμ, όχι δεν θα το έλεγα, Γενικά όλα αυτά τα παιδιά που παίζουν μου φαίνονται λίγο ίδια. Κοντοκουρεμένοι, ξυρισμένα πόδια και τέτοια, όχι, δεν μου αρέσουν αυτά! Γενικά δεν έχω και φίλους που να είναι αθλητές ή να παίζουν μπάλα. Ίσως δεν θα ταιριάζαμε, εννοώ η ζωή τους με τη δική μου θα ήταν διαφορετική, σε ωράρια, σε κοινά ενδιαφέροντα, αυτοί θα είχαν τις προπονήσεις τους, έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, αλλιώτικο από τον δικό μου.

Δεν αθλείσαι;

Γενικά δεν το έχω με τον αθλητισμό. Κυρίως επειδή είμαι τεμπέλα! Είμαι και αδύνατη από το σκαρί μου, δεν επέμεινα και πολύ. Μικρή έκανα κολύμβηση, αλλά ο προπονητής γκάριζε πολύ, ήταν αυστηρός, πέταγε τα παιδιά στην πισίνα και τέτοια! Δεν το συνέχισα. Μετά έκανα τα πάντα, από μπαλέτα, από πιλάτες, απ’ ό,τι θες. Και στη σχολή κάναμε χορό και κίνηση. Γενικά, έχω κάνει τα πάντα. Έχω πληρώσει και γυμναστήρια, στα οποία έλεγα να αρχίσω και δεν ξαναπήγαινα, έχω και στο σπίτι όργανα για να γυμνάζομαι. Αλλά, δεν… Έχω πολλά στο σπίτι μου, και «περιπατητή» έχω, είναι πολύ βολικός και χρήσιμος για να απλώνεις τα ρούχα μετά το πλυντήριο!

Μακάρι να μπορέσω, όσο γίνεται, να μεταφέρω στον κόσμο πόσο πολύ έχουμε γελάσει! Απλά νομίζω πως πρέπει και να σε ακούει ~αυτή η ταχύτητα και η ευφράδεια που έχεις στον λόγο σου κάνει τη διαφορά… Τώρα έχεις γύρισμα για τις «Εγκλωβισμένες»; Πόσο κρατάει; Και πόσο λες θα κρατήσει;

Τα επεισόδια είναι μικρά, ασχολούμαι περίπου 2-3 ώρες την ημέρα, για όλη την προετοιμασία. Η αποστήθιση δεν είναι πρόβλημα, είναι κάτι που έχω συνηθίσει. Και γενικά, διαβάζω. Πάω προετοιμασμένη όταν είναι για γύρισμα. Υπάρχουν ηθοποιοί που δεν «διαβάζουν» τους ρόλους και τα λένε καλύτερα. Πολύ σπουδαίοι ηθοποιοί το έχουν αυτό. Εγώ μια φορά δεν ήμουν καλά προετοιμασμένη παλιά και είχα ντραπεί, είχα κοκκινίσει. Μετά συνήθισα και όποτε συμβαίνει μπορώ και το ξεπερνάω. Τώρα, πόσο θα κρατήσει η σειρά; Θα δούμε. Είναι βασικά ένα ημερολόγιο καραντίνας. Αλλά η ιστορία του κορονοϊού συνεχίζεται και μετά την καραντίνα. Αν ο κόσμος απομακρυνθεί και δεν δείχνει τόσο ενδιαφέρον, θα το δούμε τότε… Η «Ασημίνα», πάντως, θα συνεχίσει να φοράει τη μάσκα της, όπως έκανε και πριν από την καραντίνα! Τώρα θα τη βάλετε όλοι! Αμέ…

Κ2

«Ξεχωριστή εμπειρία, ξεχωριστή δουλειά»

Στο «ΦΩΣ» μίλησαν και οι συμπρωταγωνίστριες της Μαρίας Κωνσταντάκη, δίνοντας το δικό τους στίγμα για την πρωτότυπη ιδέα του Γιώργου Φειδά και για τον απολαυστικό… εγκλωβισμό τους!

Μαρία Σολωμού: «Μέσα Μαρτίου, καραντίνα στο φουλ και ξαφνικά δέχομαι τηλεφώνημα από τον Γιώργο Φειδά. “Θέλω να σου κάνω μία πρόταση” μου λέει, “για δουλειά”. “Για πότε”, ρωτάω εγώ, “για του χρόνου;”. “Όχι”|, μου λέει, “για τώρα”. Άρχισε λοιπόν να μου αναλύει μια τρελή ιδέα για ένα σίριαλ με 4 φίλες που μιλάνε από τα τηλέφωνα και τους πιάνει η καραντίνα... Δεν πολυκατάλαβα στην αρχή, αλλά είπα αμέσως ναι! Τι άλλο είχα να κάνω εξάλλου ; Έκλεισα το τηλέφωνο και είπα μέσα μου: “Αποκλείεται να γίνει κάτι τέτοιο”! Μέσα σε μία εβδομάδα είχα λάβει το “Επεισόδιο Μηδέν”, μαζί με ανάλυση χαρακτήρων! Και λεπτομερή εξήγηση για το πώς θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί τεχνικά. Το τεχνικό κομμάτι ήταν αυτό που μας προβλημάτισε στην αρχή, ωστόσο λύθηκε πολύ γρήγορα. Στο τηλέφωνο μιλάνε τα κορίτσια, δεν μπορούμε να έχουμε απαίτηση για πολύ καλή ανάλυση στην εικόνα, οπότε δικαιολογείται. Μέσα σε λίγες μέρες καταφέραμε και οι τέσσερίς μας να γίνουμε διευθυντές φωτογραφίας, ενδυματολόγοι, μακιγιέζ,κομμωτές, σκηνοθέτες, να κάνουμε κάμερα... Α ναι, και ηθοποιοί! Αν με ρωτάς, δεν θα μπορούσα να είχα περάσει καλύτερα! Εύχομαι να περνά καλά κι ο κόσμος που μας βλέπει!».

Σύλβια Δεληκούρα: «Είναι πολύ ωραίο να κάνεις αυτό που αγαπάς μαζί με φίλους και αυτό περίπου κάνουμε στις “Εγκλωβισμένες”. Στα γυρίσματα γελάμε πολύ και πειραζόμαστε, αλλά παρά τον χαβαλέ, με κάποιον μαγικό τρόπο οι σκηνές βγαίνουν και βλέποντας το αποτέλεσμα είμαστε ευχαριστημένοι . Για μένα είναι λίγο πιο δύσκολο, γιατί στο σπίτι είμαι με τον άντρα και το παιδί μου, οπότε αν ο μικρός στριφογυρίζει σε όλο το σπίτι, εγώ κάνω γύρισμα στο μπαλκόνι! Ο Ορφέας (ο γιος μου) ξέρει ότι εκεί κάνω γύρισμα, έχει πολύ πλάκα. Κι αυτό το μπαλκόνι το έχουμε βάλει και μέσα στην ιστορία της σειράς, οπότε τα καταφέρνουμε. Είναι μια πολύ κεφάτη δουλειά για μένα και ήρθε σαν “δώρο” μέσα σε αυτή τη δύσκολη και περίεργη στιγμή που περνάμε!».

Κατερίνα Θεοχάρη: «Σίγουρα είναι μία ξεχωριστή εμπειρία, υπό πρωτόγνωρες συνθήκες. Με ένα σενάριο που ξεχωρίζει και αγγίζει τον μέσο τηλεθεατή, καθώς στη θέση των “Εγκλωβισμένων” βρέθηκε όλος ο κόσμος και έτσι βίωσε μέσα από την καραντίνα τον ρόλο του εγκλωβισμένου. Γι’ αυτό και η επιτυχία ήταν τεράστια, υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση . Το σενάριο μιλά στις καρδιές όλων μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής θέσης και οικονομικής τάξης. Συν τοις άλλοις, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η συνεργασία μεταξύ μας, άψογη από όλες τις απόψεις και κυρίως με τον σκηνοθέτη–σεναριογράφο–παραγωγό, τον Γιώργο Φειδά. Η ιδέα του είναι επίκαιρη και άκρως επιτυχημένη. Τα γυρίσματα θέλουν πολύ κόπο και μόχθο, διότι η καθεμία είναι μόνη της, από το σπίτι της. Επίπονη όλη η διαδικασία, αλλά το αποτέλεσμα μας δικαιώνει. Αυτή τη στιγμή βιώνουμε μια αλλαγή στην καθημερινότητά μα.ς Αλλά αυτή η αλλαγή είναι ριστάρτ για όλους μας τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο».