Ανήκομεν εις την Δύσιν;

Δύση σημαίνει Ευρωπαϊκός πολιτισμός. Κι αυτός ο πολιτισμός δεν είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου. Η Ιστορία μας λέει ότι οικοδομήθηκε πάνω σε θεμέλια αιματοχυσίας, μίσους, προκαταλήψεων και κοινωνικής αδικίας. Τα πνευματικά του δημιουργήματα ωστόσο είναι απαράμιλλα. Είναι ένας πολιτισμός που εξελίχθηκε μέσα στους αιώνες, έστω κι αν χρησιμοποίησε τη Γεωγραφία ως βασικό άξονα ανισοτήτων. Οι ναυτικές αυτοκρατορίες του αποδύθηκαν σε μια στυγνή αποικιοκρατική πολιτική, αλλά μετέφεραν κι ένα φωτεινό κοσμοπολιτισμό μέχρις ότου η ιστορική νομοτέλεια να βάλει ξανά τα πράγματα στη θέση τους.

Στον εικοστό αιώνα η γηραιά Ήπειρος υπήρξε πεδίο παγκόσμιας αγριότητας προκειμένου να ξεκαθαριστούν οι ανοιχτοί λογαριασμοί της Ιστορίας. Την ίδια εποχή η τέχνη ανθίζει ξανά, οι επιστήμες εξελίσσονται ιλιγγιωδώς, η τεχνολογία κάνει θαύματα. Σήμερα η Ευρώπη μας είναι μια Τράπεζα πολιτισμού, η παγκόσμια κληρονομιά των αιώνων που προηγήθηκαν. Όσα κι αν καταμαρτυρήσουμε στις εξελιγμένες κοινωνίες του Βορρά, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε το άρτιο πλέγμα κανόνων όσο και μια ισορροπία στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην προστασία των πολιτών. Αν από κάτι πάσχει η Δύση σήμερα είναι από πρόσωπα και όχι από θεσμούς.

Στο νοτιοανατολικό άκρο αυτής της μεγάλης διεθνικής οικογένειας βρίσκεται η Ελλάδα. Δύο αιώνες τώρα οι Ελλαδίτες ζούμε ελεύθεροι από τον τυραννικό ζυγό της γείτονος χώρας και θεωρούμε εαυτούς ενταγμένους στο Ευρωπαϊκό θαύμα. Μερικές δεκαετίες πριν ο εθνάρχης προεξόφλησε την συμμετοχή μας στο κοινό ταμείο. Στο λυκαυγές της νέας χιλιετίας ωστόσο ανακύπτουν συνεχώς αναπάντητα ερωτήματα. Σε μια κοινωνία που δεν ισχύουν κανόνες, που η τέχνη, ο αθλητισμός, ο πολιτισμός εν γένει υπολειτουργεί, σε μια χώρα με κατοίκους ανίκανους να χειριστούν και να αξιοποιήσουν το υπέρλαμπρο παρελθόν αποκομμένοι καθώς είναι από τις ρίζες του αρχαίου πολιτισμού, τι μπορεί να περιμένει κανείς; Σε μια τέτοια χώρα το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» ακούγεται μάλλον σαν το τελευταίο ανέκδοτο με τον Τοτό παρά βαρυσήμαντη πολιτική δήλωση.