«Η νιότη μας είναι η μόνη ευκαιρία που έχουμε στη ζωή μας»-Λελό Φιό και Αλμπέρτο Μοράβια

Η ζωή δεν είναι συνήθως ευγενική με τους καλλιτέχνες. Είναι όμως η μεταθανάτια ζωή τους που τους αποζημιώνει για όλα. Στην περίπτωση της Λελό Φιό της ασυμβίβαστης Ελβετίδας ζωγράφου που πήγε κόντρα στην εικαστική πρωτοπορία της εποχής της, η υστεροφημία δεν της έκανε το χατίρι.

Το έργο της παραγνωρισμένο κι η ίδια, μια κουκίδα στον χάρτη της παγκόαμιας φήμης, έμεινε περισσότερο ως ερωμένη του Ιταλού συγγραφέα Αλμπέρτο Μοράβια και λιγότερο ως κορυφαία καλλιτέχνις. Η φλογερή αυτή γυναίκα απαρνήθηκε το ερωτικό της ταμπεραμέντο ομολογώντας πως μόνο η ζωγραφική αξίζει και πως η τέχνη αγαπά το απόλυτο.

Ο μεσοπόλεμος ήταν για αυτήν μια περίοδος γόνιμου έρωτα για ένα νεαρό ονόματι Πάολο αλλά και μια βασανιστική εμπειρία σαγήνης που άσκησε πάνω της ο πολλά υποσχόμενος Ιταλός συγγραφέας Αλμπέρο Μοράβια. Παλινωδώντας ανάμεσα στους δύο άντρες ήταν σαν να όπλισε το χέρι του Παολίνο της. Ο νεαρός άντρας θα βρεθεί νεκρός σε ένα ναπολιτάνικο ξενοδοχείο μέσα σε ένα τραγικό σκηνικό αυτοχειρίας. Έχει στείλει προηγουμένως ένα γράμμα στην ερωμένη του, δίνοντας εξηγήσεις για το απονενοημένο διάβημα. Από καιρό κουβαλούσε στην τσέπη του ένα ρεβόλβερ, δηλώνοντας πως μια μέρα θα τίναζε τα μυαλά του στον αέρα. Ο Μοράβια είχε φροντίσει να αδειάσει τη θαλάμη του όπλου αλλά από απροσεξία άφησε μια σφαίρα, που αποδείχτηκε μοιραία.

Η αυτοκτονία του Πάολο προκάλεσε κλυδωνισμούς στη σχέση της Λελό με τον Μοράβια και οδηγήθηκαν στο χωρισμό. Στο μεταξύ η Λελό κυοφορούσε το παιδί του συγγραφέα, που όμως δεν έφερε ποτέ στον κόσμο.

Η πολυαρθρίτιδα που την ταλαιπωρούσε από παιδί ήταν μια διαρκής άσκηση πόνου που λυνόταν μόνο με την κατευναστική επίδραση του λάβδανου. Η Λελό δεν βγήκε ποτέ από τα όρια της νιότης της ζώντας μια σχετικά σύντομη ζωή. Ίσως για αυτό το λόγο έλεγε πάντα πως «η νιότη μας είναι η μόνη ευκαιρία που έχουμε στη ζωή μας».