Ο Καμύ και το ύφος της αριστερής όχθης

Η διανόηση που κατοικεί στην αριστερή όχθη του Παρισιού, έστω και σαν ανάμνηση μέσα στο χρόνο, έχει το δικό της σήμα κατατεθέν κι αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το λογοτεχνικό ύφος των συγγραφέων της που έζησαν, σύχνασαν και έδρασαν εδώ με κάθε τρόπο.

Υπάρχουν σήμερα ιερόσυλοι που διατείνονται ότι το άρωμα της Rive Gauche εξατμίστηκε με το πέρασμα του χρόνου. Κάποιοι υπαινίσσονται πως η διηνεκής δημοφιλία του Αλμπέρ Καμύ που έρχεται από εκείνη την εποχή συντηρείται για συγκεκριμένους λόγους, περισσότερο πολιτικούς. Είναι όμως αυτοί που συγχέουν την πολιτική με τη λογοτεχνία και έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν πως η δεύτερη οφείλει να υπηρετεί την πρώτη.

Σε αυτή τη μαγεμένη εποχή της πληροφορίας που χάθηκε κάθε έννοια σοφίας, διαπιστώνεται ένα έλλειμμα μνήμης και έχει κάθε δίκιο ο Καμύ που στον «Επαναστατημένο Άνθρωπο» αναθεματίζει διακριτικά το αμερικανικό μυθιστόρημά του που δεν διαθέτει την απαραίτητη μνήμη.

Η αριστερή όχθη του Παρισιού μας έδωσε το ύφος, το οποίο εμείς σήμερα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Είναι μια συμφωνία διανοουμένων για την διαλεκτική της απλότητας, που εδράζεται στην κυριολεκτική σημασία των λέξεων, στην απουσία βερμπαλισμού και συναισθηματικών υπερβολών. Είναι το ύφος του «Ξένου», του «Τοίχου», τωμ «Κατακτητών», του «Πρώτου Έρωτα». Είναι η ποιητική της νεωτερικότητας α λα γαλλικά, χωρίς την οποία η λογοτεχνία θα είχε ασφαλώς πολύ λιγότερη σημασία στον 20ο αιώνα.