Οι παραμορφώσεις της μοντέρνας τέχνης

Η παραμόρφωση του ανθρώπινου σώματος εξελίχθηκε σε μια διαρκή ιδεοληψία από την οποία η μοντέρνα τέχνη δεν μετακινήθηκε ποτέ. Στρέβλωση, δυσμορφία, ασυμμετρία, όπως και να ονοματίσει κανείς την αποδόμηση του σωματικού κάλλους, η νεωτερικότητα προέβαλε το μοντέλο του καλλιτέχνη ως αντι-ήρωα μακριά από τα κλασικά πρότυπα της ομορφιάς.

Οι παραμορφωτικές διακηρύξεις του Μπρανκούζι, της Ρισιέ, του Μοντιλιάνι και του Τζακομέτι οδηγούν από την κλασικότροπη τέχνη στον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι πέρα από κάθε καλλιτέχνη ή κυρίαρχο ρεύμα εντοπίζεται η γενικότερη τάση της εικαστικής πραγματικότητας προς ένα μορφολογικό ρεαλισμό. Τίποτε δεν είναι τόσο τέλειο όσο τα αγάλματα της αρχαιότητας ή οι εκλεπτυσμένες μορφές στα αναγεννησιακά πρότυπα. Ζούμε σ' ένα κόσμο όπου η ασχήμια έχει δικαιώματα, όπου η ατέλεια είναι ο κανόνας και οι άνθρωποι ψυχή τε και σώματι υπολείπονται πολύ από την ιδέα του αψεγάδιαστου.

Η νεωτερικότητα παρά τις παραμορφωτικές της υπερβολές προβάλλει τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Με την έννοια αυτή η παραμόρφωση είναι μια πράξη ελευθερίας για την κοινωνία που φιλοξενεί αυτή την τέχνη.