Μεγάλοι ζωγράφοι - μεγάλες ιδέες

Αν ψάξεις στο βάθος της καλλιτεχνικής δημιουργίας θα ανακαλύψεις πως τα μεγάλα έργα ενός καλλιτέχνη τα γεννά ουσιαστικά μια αφετηριακή ιδέα. Κι αυτή την ιδέα την εντοπίζεις συνήθως στα λόγια του εκάστοτε δημιουργού.

Όταν για παράδειγμα ο Καντίνσκι δηλώνει ότι ο καλλιτέχνης συνειδητοποιεί στην αρχή τις εσωτερικές του ανάγκες και ύστερα προσπαθεί να τις εκφράσει με οπτικά σύμβολα, είναι σαν να περιγράφει τη δική του πορεία μέσα στα χρόνια.

Ο Πάουλ Κλέε, τον οποίο ο Πικάσο αποκαλούσε «Πασκάλ-Ναπολέων της μοντέρνας τέχνης» φρόντισε να καταθέσει το δικό του δόγμα: «Η μοντέρνα τέχνη δεν αποδίδει το ορατό αλλά μάλλον κάνει κάτι ορατό».

Ο Κοκόσκα, ο ζωγράφος των εξπρεσιονιστικών τοπίων έχει πει: «Για τον δημιουργό το πρόβλημα είναι πρώτα να εντοπίσει και να καθορίσει ό,τι συσκοτίζει τον ανθρώπινο νου και ύστερα να αφήσει το δικό του μυαλό ελεύθερο».

Στόχος του Πόλοκ ήταν να «μπει μέσα στον πίνακα», να γίνει ο ίδιος μέρος της σύνθεσης, βαδίζοντας γύρω του και δουλεύοντάς τον από κάθε πλευρά όπως ακριβώς έκαναν οι Ινδιάνοι της Δύσης που ζωγράφιζαν στην άμμο.

Ο αιρετικός Μάλεβιτς έφτασε να πει: «Κάθε αναφορά στην καθημερινή, αντικειμενική ζωή και πραγματικότητα έχει εγκαταλειφθεί, τίποτα δεν είναι πραγματικό, εκτός από το αίσθημα… της μη αντικειμενικότητας».

Η τέχνη των μεγάλων ζωγράφων είναι ζήτημα ιδεών γι αυτό και η τέχνη τους υπολογίζεται με το ανάστημα αυτών των ιδεών.