Γκυστάβ Καϊμπότ - ο παραγνωρισμένος ζωγράφος της καθημερινότητας

Ο Γκυστάβ Καϊμπότ ως κληρονόμος αμύθητης περιουσίας αφιέρωσε τη ζωή του στην τέχνη, συγκεντρώνοντας μια μεγάλη συλλογή από πίνακες του ιμπρεσιονισμού, τους οποίους κληροδότησε στο Γαλλικό κράτος. Με την ζωγραφική ήρθε σε επαφή στα εφηβικά καλοκαίρια του στο Γιέρ όπου παραθέριζε στο τεράστιο οικογενειακό ακίνητο. Πριν από τον πόλεμο του 1870 έκανε σπουδές νομικής αλλά ήταν και μηχανικός. Αμέσως μετά τον πόλεμο αφοσιώθηκε στη ζωγραφική και εντάχθηκε ενεργά στο κίνημα των ιμπρεσιονιστών μακριά από τα επίσημα salons του Παρισιού.

^{Γκυστάβ Καϊμπότ, φωτογραφία του 1875}

Ο Καϊμπότ εμφανίστηκε πρώτη φορά στη δεύτερη έκθεση ιμπρεσιονιστών το 1876, με οκτώ πίνακες, μεταξύ των οποίων Οι Πλανιστές του δαπέδου (1875). Το θέμα του, η απεικόνιση εργατών που κατασκευάζουν ένα ξύλινο δάπεδο (που θεωρείται ότι ήταν αυτό του εργαστηρίου του ίδιου του καλλιτέχνη) κατακρίσθηκε από τους κριτικούς και απορρίφθηκε από το επίσημο Salon του 1875, καθώς τότε, το καλλιτεχνικό πρωτόκολλο έκρινε ως μοντέλα αποδεκτά από τις χαμηλές τάξεις μόνο χωρικούς και αγρότες.

Το έργο του Καϊμπότ καταγράφει όλη την γκάμα της καθημερινότητας από το Οσμανικό Παρίσι και το θέρετρο του Γιέρ μέχρι μικρά, ταπεινά επεισόδια με πρωταγωνιστές απλούς ανθρώπους. Η παρουσία του ως συλλέκτη και η δράση του στην διοργάνωση εκθέσεων συνέβαλε τα μέγιστα στην προώθηση του ιμπρεσιονισμού σε πείσμα του άκαμπτου ακαδημαϊσμού. Ανάμεσα στους καλούς του φίλους ήταν και ο Οκγύστ Ρενουάρ.

^{Χιονισμένες στέγες, 1875}

Ο Καϊμπότ παραμένει ο λιγότερο γνωστός από τους Γάλλους ιμπρεσιονιστές.Με την οικονομική άνεση που διέθετε, εξέθετε λιγότερο συχνά από τους άλλους και δεν προσπαθούσε να πουλήσει τους πίνακές του. Τα περισσότερα έργα του παρέμειναν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και σπάνια μπήκαν σε δημόσιες συλλογές. Ο ρόλος του ως μαικήνα των τεχνών επισκίασε εν μέρει τη δημιουργία του. Περίπου 70 χρόνια μετά τον θάνατό του, ιστορικοί τέχνης άρχισαν να επαναξιολογούν το έργο του, μελέτησαν και αναγνώρισαν τη συμβολή του στον ιμπρεσιονισμό.

^{Νέος άντρας στο παράθυρο (Ο αδερφός του Ρενέ), 1876. Ιδιωτική συλλογή}