Οι «Χαρτοπαίκτες» του Σεζάν κάτι μας λένε για τον ίδιο

Ο Πολ Σεζάν θεωρείται σήμερα μια κεφαλαιώδης φυσιογνωμία της μοντέρνας τέχνης και η αναγνώρισή του μεγεθύνεται μέρα με τη μέρα, σε βαθμό που να θεωρείται προδρομική μορφή για τον κυβισμό, τον φωβισμό και την αφαιρετική τέχνη.

Μια σειρά από παραλλαγές ενός θέματος που παρουσιάζει Χαρτοπαίκτες, φιλοτεχνημένη κυρίως στην ύστερη περίοδο της ακμής του επιδέχεται ενδιαφέρουσες ερμηνείες για τη ζωή και τις σχέσεις του με τους οικείους του και τον κόσμο.

Από τους «Χαρτοπαίκτες» ξεχωρίζει η σύνθεση που βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης και κυρίως αυτή που φιλοξενείται στο ίδρυμα Μπαρνς, στη Φιλαδέλφεια.

Τη θεματική όλων αυτών των πινάκων ο Σεζάν τη δανείστηκε από τους ζωγράφους του 17ου αιώνα. Η δραματική ένταση που αποτυπώνεται στα πρόσωπα και στις κινήσεις τους παραπέμπει πιθανά στη βαθύτερη αντιπαράθεση του ζωγράφου με τον πατέρα του αλλά και με την ευρύτερη κοινωνία. Αναδεικνύεται έτσι η ανάγκη του καλλιτέχνη να αναγνωριστεί η αξία και η σημασία του έργου του. Σε αυτή την περίπτωση τα τραπουλόχαρτα δεν συμβολίζουν παρά τα έργα του Σεζάν.

Ο άνθρωπος που άλλαξε την Ιστορία της Δυτικής ζωγραφικής άργησε πολύ να αναγνωριστεί ευρέως. Θεωρείται ότι η φήμη του εκτοξεύθηκε πια το 1995 στις μεγάλες εκθέσεις του Παρισιού και του Λονδίνου, έναν αιώνα μετά την πρώτη αναδρομική έκθεση του 1895 που οργάνωσε για λογαριασμό του ο Αμπρουάζ Βολάρ. Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν πως η επιτυχία άργησε έναν αιώνα για τον Τιτάνα της τέχνης. Σήμερα που τα έργα του πωλούνται εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ (Οι Χαρτοπαίκτες του 1895 πουλήθηκαν το 2012 προς 250 εκατομμύρια ευρώ) αναρωτιέται κανείς πώς θα αντιμετώπιζε ο Σεζάν όλο αυτό τον ντόρο γύρω από το έργο του.