Οι Έλληνες ζωγράφοι που... είδαν το φως τους στον Ιμπρεσιονισμό

Αν ακολουθήσει κανείς τα βήματα του Νικολάου Λύτρα, γιου του Νικηφόρου Λύτρα αλλά και του Κωνσταντίνου Παρθένη, θα βρει το δρόμο για την νεοελληνική πρωτοπορία. Κι αν το έργο του Λύτρα συστήνει τους Φωβιστές και τους Γερμανούς εξπρεσιονιστές στο φιλότεχνο κοινό της χώρας, το έργο του Παρθένη φέρει ένα έντονο προσωπικό στοιχείο πίσω από το οποίο ένα έμπειρο μάτι διακρίνει όλα τα μεγάλα καλλιτεχνικά ρεύματα της Ευρώπης την εποχή εκείνη.

Είναι η εποχή που το Παρίσι αρχίζει να γίνεται αγαπημένος προορισμός και για τους Έλληνες εικαστικούς που εγκαταλείπουν σιγά-σιγά το αυστηρό, κανονιστικό περιβάλλον του Μονάχου. Δίπλα στον Παρθένη στέκονται ισάξια ο Κωνσταντίνος Μαλέας με την ποιητικότητα των συνθέσεών του αλλά και ο Σπύρος Παπαλουκάς που μοιάζει να αναμιγνύει τη βυζαντινή παράδοση της αγιογραφίας με τα μεταΐμπρεσιονιστικά κινήματα.

Καλλιτέχνες όπως ο Σπύρος Βασιλείου, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας και ο Γιάννης Τσαρούχης που γεννήθηκαν στις αρχές του εικοστού αιώνα και εντάχθηκαν οργανικά στη γενιά του τριάντα, επιβεβαιώνουν με το έργο τους και τη διεθνή απήχησή του το γεγονός ότι οι έλληνες καλλιτέχνες κυνήγησαν μετά μανίας το άρμα της νεωτερικότητας και ανέβηκαν σε αυτό από νωρίς.