Πιέρ Μπονάρ - Ανάμεσα στον Ιμπρεσιονισμό και τη μοντέρνα τέχνη

Ο Νίτσε επαναλάμβανε συχνά: «Γίνε γέφυρα να περάσουν οι άλλοι». Ο γάλλος ζωγράφος Πιέρ Μπονάρ, ακολουθώντας αυτή την παρότρυνση έζησε 80 χρόνια, από το 1967 ως το 1947, κατακτώντας ένα εισιτήριο για την αθανασία, λειτουργώντας ως καλός αγωγός για τη μετάδοση της μοντέρνας τέχνης.

Ιδρυτικό μέλος της μετα-ιμπρεσιονιστικής αβαν-γκαρντ ομάδας με το όνομα Ναμπί, πέρασε από διάφορα στάδια αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να ζωγραφίζει και να πειραματίζεται. Ως άνθρωπος δοκιμάστηκε στα χρόνια της χρυσής ωριμότητας από τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Στην περίπτωση του β' παγκοσμίου πολέμου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι και να φύγει προς νότον, όπου αρνήθηκε να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο του απογοητευτικού στρατηγού Πεταίν. Δεν εδέησε να ζήσει παρά δύο μεταπολεμικά χρόνια, καθώς πέθανε τον Ιανουάριο του 1947, στο Λε Κανέ, στην Κυανή Ακτή. Με αφορμή τα ογδόντα του χρόνια το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης ετοίμαζε αναδρομική έκθεση η οποία κατέληξη να γίνει μεταθανάτια.

Ο Πιέρ Μπονάρ έζησε όλη την κοσμογονία της μετάβασης στη μοντέρνα τέχνη ξεκινώντας από τους κύκλους του ιμπρεσιονισμού στα τέλη του 19ου αιώνα. Είχε όμως την οξυδέρκεια να καταλάβει πως το κίνημα αυτό ήταν απλώς ένα πέρασμα σε κάτι άλλο κι ο ίδιος δέχτηκε με το έργο του να γίνει το γεφύρι που ένωσε την παράδοση με τη μοντέρνα ζωγραφική.

Ορμώμενος από τη λατρεία της ιαπωνικής τέχνης και το έργο του Χοκουσάι, επηρεασμένος και από τον Πολ Γκογκέν, συνέχισε αφουγκραφζόμενος τα νέα κινήματα που αναφύονταν μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ζωγράφιζε κανονικά μια βδομάδα πριν από τον θάνατό του.