Από το βουνό της Αγίας Βικτωρίας στο τετράγωνο του Μάλεβιτς

Αν προσπαθούσε κανείς τη μοντέρνα τέχνη μέσα στον εικοστό αιώνα, να χαρτογραφήσει την επικράτειά της, θα περιοριζόταν ανάμεσα στα σύνορα δύο καλλιτεχνών που ο ένας επηρέασε τον άλλο.

Πρόκειται βέβαια για τον Πολ Σεζάν, τον πατέρα της μοντέρνας ζωγραφικής και τον Κάζιμιρ Μάλεβιτς, τον σκιώδη Πικάσο, που εφηύρε ένα κυβισμό ρωσικής επινόησης, τον γνωστό πλέον σουπρεματισμό.

Το βουνό Σαιν Βικτουάρ του Σεζάν είναι επί της ουσίας μια εμμονική σειρά απεικόνισης ενός κατά τα άλλα αδιάφορου ορεινού όγκου, μια συνεχής σπουδή σε αυτό που οδήγησε αργότερα στον κυβισμό και στην έκρηξη της μοντέρνας τέχνης.

Το μαύρο τετράγωνο του Μάλεβιτς σε άσπρο φόντο, ένα έργο που ακόμα και γεωμετρικά δεν είναι άρτιο, δεν μεταφέρει κανένα μήνυμα πέρα ίσως από την ανάγκη του δημιουργού να εξαλείψει κάθε προηγούμενη σημασιολογική λειτουργία της ζωγραφικής.

Το βουνό της Αγίας Βικτωρίας υπήρξε μια μονοθεματική επιλογή στα όρια της εμμονής που ο Σεζάν το εξάντλησε στα τέλη του 19ου αιώνα. Το τετράγωνο του Μάλεβιτς είναι έργο του 1915.