Έκθεση του Γιάννη Μιχαηλίδη στη Σκιάθο

Τον φετινό Ιούλιο συμπληρώνονται δύο χρόνια από όταν απεβίωσε ο Γιάννης Μιχαηλίδης (1940-2021). Η γενέτειρά του Σκιάθος τιμά τον καλλιτέχνη με ένα εικαστικό αφιέρωμα στο Πολιτιστικό Κέντρο Μπούρτζι. Εκεί, στεγαζόταν το ιστορικό σχολείο του νησιού στο οποίο ο Μιχαηλίδης φοίτησε κατά τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ως μια εισαγωγή στο ιδίωμα του δημιουργού στήθηκε η πρώτη μετά τον θάνατό του έκθεση, φέρνοντας τα έργα του – τις «θάλασσες» και τις «σκουριές» – σε διάλογο με το Ναυτικό Μουσείο. Εδώ, μπορεί ο επισκέπτης να εντοπίσει το αλφαβητάρι του ζωγράφου.

Αυτοδίδακτος και ανεξάρτητος από μαθητείες σε καθιερωμένα εργαστήρια, ο Γιάννης Μιχαηλίδης ανέδειξε με τρόπο μοναδικό τη θάλασσα και τον χώρο του ταρσανά ως άμεση ή έμμεση αναφορά στη Σκιάθο. Γεννήθηκε το 1940 και πολύ νέος ορφάνεψε από πατέρα, γεγονός που οδήγησε την οικογένεια αρχικά στο Βόλο (1958) και κατόπιν στην Αθήνα. Πολύ πριν την ενηλικίωση είχε ήδη ξεκινήσει να ζωγραφίζει, αναζητώντας την προσωπική του έκφραση με κύριο ερέθισμα τις παιδικές μνήμες από το νησί. Τα θαλασσινά τοπία όσο και οι σκηνές από τα ναυπηγεία κυριαρχούν σε μια γόνιμη πορεία πενήντα χρόνων κι αποδίδονται συνήθως υπαινικτικά ή αφαιρετικά, παραμένοντας σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίσιμα.

Σε συζήτηση με την εμβληματική οικοδέσποινα της ελληνικής Τέχνης, Τζούλια Δημακοπούλου, ο Μιχαηλίδης δείχνει με αστραφτερή σαφήνεια τις τεχνοτροπικές του συγγένειες με τους παλιούς ναυπηγούς: «Ας πούμε ότι βρίσκεσαι σ’ έναν ταρσανά. Από τη μια μεριά βλέπεις ότι η φύση διαμορφώνει το περιβάλλον, τη φθορά, κι από την άλλη ό άνθρωπος με τυχαίες χειρονομίες έχει φτιάξει πράγματα τα όποια εσύ έρχεσαι μετά να αποδεχτείς μέσα στο έργο σου. Δηλαδή μια τυχαία πινελιά που ‘χει κάνει ένας μάστορας για να δοκιμάσει ένα χρώμα ή να στεγνώσει το πινέλο του, είναι μια φόρμα καταξιωμένη και αποδεκτή από εμάς. Λοιπόν εγώ όταν δουλεύω, δεν έχω τη δουλειά άλλων ζωγράφων σαν πρότυπο. Μπορεί να θαυμάζω τη δουλειά άλλων καλλιτεχνών, αλλά σαν πρότυπο έχω μια χειρονομία που έκανε κάποιος τεχνίτης την ώρα της δουλειάς».

Την έννοια της ανακύκλωσης στα απόβλητα της βιομηχανικής παραγωγής ο Μιχαηλίδης δεν χρησιμοποίησε ως έννοια του συρμού, αλλά τη μετέφερε στο έργο του οργανικά σε άμεση σχέση με το εργαστήριο, καθώς φανερώνει η τελευταία ενότητα των έργων του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Scrap». Μαζί με αυτά, εκτίθενται, για πρώτη φορά, άγνωστα έργα του Μιχαηλίδη, συνθέσεις που απηχούν τα εφόδια που κέρδισε ο ζωγράφος στην καλλιτεχνική του οικοσκευή από τα μακρινά ταξίδια στον τόπο του.

Ο ομότεχνος Νίκος Χουλιαράς είχε επισημάνει σωστά την αξία του εργαστηρίου στη ζωγραφική πράξη του φίλου του, ονομάζοντάς το «βαθυσκάφος, που με αυτό ταξιδεύει τις νύχτες». Από το βαθυσκάφος στη γειτονιά του Μακρυγιάννη, ο Μιχαηλίδης επέστρεφε στη Σκιάθο του, στον γενέθλιο τόπο. Ο τόπος της φαντασίας του είναι ο τόπος της τέχνης του, που δεν είναι ου-τοπικός, αλλά εν-τόπιος. Ένας τόπος που είναι φανταστικός και υπαρκτός ακριβώς επειδή κάθε στιγμή μπορεί να μεταμορφώνεται – με τα μάτια του και την τέχνη του – σε μια εκθαμβωτική μαγική εικόνα.

Την έκθεση συνοδεύει εικονογραφημένο λεύκωμα, το οποίο λειτουργεί και ως κατάλογος του αφιερώματος.

Επιμέλεια: Γιώργος Μυλωνάς

Διοργάνωση ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΑΜΚΕ και Δήμος Σκιάθου / ΔΟΑΠΝ

Ταυτότητα Εκδήλωσης

Ημερομηνία:

Από: 8/7 Εως: 30/9

Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά, 11:00 – 14:00 & 16:30-22:00

Τοποθεσία:

Μουσείο Ναυτικής και Πολιτιστικής Παράδοσης Σκιάθου