Λελό Φιό: Η λησμονημένη ιέρεια της Τέχνης

Ποιος θυμάται σήμερα την Λελό Φιό; Αυτή την αδάμαστη και ασυμβίβαστη Ελβετίδα ζωγράφο, που δεν δέχθηκε να ανέβει στο συρμό της ευρωπαϊκής αβαν γκαρντ και το πλήρωσε με ένα έλλειμμα υστεροφημίας.

Ο μεσοπόλεμος την βρίσκει στη Ρώμη, ερωτευμένη με ένα νεαρό ονόματι Πάολο, αλλά και γοητευμένη από τον Αλμπέρτο Μοράβια. Όταν υποκύπτει στον πολλά υποσχόμενο συγγραφέα της νέας Ιταλικής πεζογραφίας, είναι σαν να οπλίζει το χέρι του Παολίνο. Ο νεαρός άντρας θα βρεθεί νεκρός σε ένα ναπολιτάνικο ξενοδοχείο μέσα σε ένα τραγικό σκηνικό αυτοχειρίας. Έχει στείλει προηγουμένως ένα γράμμα στην ερωμένη του, δίνοντας εξηγήσεις για το απονενοημένο διάβημα. Από καιρό κουβαλούσε στην τσέπη του ένα ρεβόλβερ, δηλώνοντας πως μια μέρα θα τίναζε τα μυαλά του στον αέρα. Ο Μοράβια είχε φροντίσει να αδειάσει τη θαλάμη του όπλου αλλά από απροσεξία άφησε μια σφαίρα, που αποδείχτηκε μοιραία.

Ο θάνατος του Πάολο έβαλε σε δοκιμασία την σχέση της Λελό με τον Μοράβια. Σε λίγον καιρό χώρισαν. Στο μεταξύ η Λελό κυοφορούσε το παιδί του συγγραφέα, που όμως δεν το έφερε ποτέ στον κόσμο.

Γιατί τόσα συναισθήματα όταν σκεφτόμαστε τους άντρες; σκεφτόταν η Λελό, και γιατί να μην τα στρέψω όλα αυτά στη ζωγραφική; Μόνο η ζωγραφική αξίζει. Η τέχνη αγαπά το απόλυτο...

Η υγεία της Λελό ήταν επιβαρυμένη από την πολυαρθρίτιδα που την βασάνιζε από μικρό παιδί. Το λάβδανο ήταν η μόνη της παρηγοριά στον πόνο. Ωστόσο έζησε μια έντονη ζωή, ξεφεύγοντας συχνά από τη μοίρα της, έστω κι αν πέθανε σχετικά νέα το 1964. Η ίδια έλεγε πάντοτε: «Η νιότη μας είναι η μόνη ευκαιρία που έχουμε σε αυτή τη ζωή».