Ντεγκά: Ένα βήμα πριν από τις δεσποινίδες της Αβινιόν

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Ντεγκά συνέχισε παρά τα προβλήματα της όρασης που αντιμετώπιζε να ζωγραφίζει επιδιδόμενος σε αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε «όργια των χρωμάτων».

Στην πραγματικότητα οι συνθέσεις του γίνονται όλο και πιο ελεύθερες, οι μορφές απελευθερώνονται από τα στεγανά μιας προσυμφωνημένης θέασης, τα χρώματα γίνονται πιο ζωηρά και οι χρωματικές αναλογίες πιο τολμηρές. Χάνεται σε μεγάλο βαθμό η αυστηρότητα των γραμμών και των σχημάτων.

Ίσως όλα αυτά σχετίζονται με το γεγονός ότι ο Ντεγκά ζωγράφιζε πλέον λιγότερο με την βοήθεια των ματιών του και περισσότερο με μια ενστικτώδη ορμή που ανάβλυζε από μέσα του και ζητούσε να δώσει σε πρόσωπα και πράγματα την αυθεντική τους, αδιαμεσολάβητη μορφή.

Τα χρώματα του Ντεγκά, στην αγνή ουσία του παστέλ κυρίως, ξεφεύγουν από την πραγματικότητα προαναγγέλλοντας την εμφάνιση του φωβισμού.

Οι απεικονίσεις χορευτριών συνεχίζονται μόνο που τα έργα αυτά της τελευταίας περιόδου απέχουν πολύ από τα προγενέστερα. Τα πρόσωπα εμφανίζονται γεμάτα γωνίες καλυμμένα, θαρρείς, με πρωτόγονες μάσκες. Υπάρχει μια γεωμετρική ισορροπία στους πίνακες του ύστερου Ντεγκά που βεβαιώνουν το γεγονός ότι ο μετρ αυτός του ιμπρεσιονισμού έφτασε ένα βήμα πριν από τις Δεσποινίδες της Αβινιόν του Πικάσο.