Σεφέρης: Ποιητής στον έρωτα, ποιητής στον θάνατο
Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε / μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες...
...H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.
Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.
«Φυγή», Τετράδιο Γυμνασμάτων
Υπάρχουν άνθρωποι που το πάθος τους μοιάζει με σπίρτο. Ανάβει την πιο ακατάλληλη στιγμή, κάνει εντύπωση, αλλά διαρκεί ελάχιστα. Κάτι τέτοιοι μπορεί να σου πουν πως ο Σεφέρης είναι ένας ποιητής δίχως ψυχή. Σαματατζήδες, άδειοι γκαζοντενεκέδες δεν διάβασαν ποτέ ανάμεσα στους στίχους του ποιητή δεν ένιωσαν την τιτάνια δύναμη με την οποία σπρώχνει τις λέξεις και τις ιδέες στοιβάζοντάς τις στο ψηλό βουνό των στοχασμών του.
Κι όμως από όλη την ποίηση του κόσμου δεν απομένει άλλο πιο παθιασμένο αφιέρωμα ανθρώπου στον έρωτα και στον θάνατο, που και τα δυο είναι μέρος της μεγάλης μας φυγής. Δοξασμένο το όνομα του ποιητή, στον αιώνα των λέξεων.
