Σάμιουελ Μπέκετ: Ο Γκοντό που δεν περιμένουμε πια να έρθει. 

Τι αναζητά και τι βρίσκει ένας αναγνώστης στην πρόζα και στο δράμα του Μπέκετ; Αν αναζητήσει την πλοκή, την ιστορία, δεν θα απογοητευτεί. Υπάρχει πάντα κάποια ιστορία έστω και ατελής. Τη στιγμή όμως που ο αναγνώστης -ή ο θεατής- θα μπει στο μύθο του Μπέκετ, θα αντικρίσει χαλάσματα - το ναυάγιο που άφησε πίσω της η υποτιθέμενη πλοκή.

Δεν υπάρχει μύθος επί της ουσίας, όλα έχουν ήδη τελειώσει από καιρό και δεν υπάρχει καμία ελπίδα να ξαναρχίσουν. Και σ' αυτό το χέρσο τοπίο της απελπισίας ο μεγάλος Ιρλανδός δραματουργός και πεζογράφος επιστρατεύει, το χιούμορ, το παράλογο, την ειρωνεία ισορροπώντας θαυμαστά ανάμεσα στο τραγικό και στο κωμικό στοιχείο της ύπαρξης.

Κοντολογίς ο Μπέκετ μας λέει ένα πράγμα: «Believe it or not, η τραγωδία και η κωμωδία είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, χωρίς τον οποίο είναι αστείο να μιλάμε για τραγωδία ή κωμωδία. Κατά τα άλλα, όλα έχουν συμβεί και δεν έχει κανένα νόημα να αφηγηθούμε κάτι περισσότερο».

Είναι σαφές πως η εμπειρία που έχει κανείς ως αναγνώστης των βιβλίων του Μπέκετ ή ως θεατής στα δράματά του παραμένει μία και αδιαίρετη: Η ιστορία του έργου έχει λήξει και από αυτή έχουν μείνει μόνο διάσπατες αναμνήσεις με τις οποίες δύσκολα θα μπορούσαμε να ανασυνθέσουμε όσα έγιναν προηγουμένως. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε σοβαρά μήπως φταίμε εμείς, μήπως η δική μας μνήμη όντας μεροληπτική δεν συμπράττει στην ανασύνθεση ή έστω στην εκ νέου επινόηση του παρελθόντος.

Ο Μπέκετ είναι ο Γκοντό που δεν περιμένουμε πια να έρθει.