Γιόζεφ Μπόις: «Πώς να εξηγεί κανείς Εικόνες σ' ένα Νεκρό Λαγό»

Στον σύγχρονο κόσμο της εξειδίκευσης η τέχνη έχει γίνει μια περιορισμένη γλώσσα που αδυνατεί να παίξει τον παραδοσιακό ρόλο στον οποίο την είχαμε συνηθίσει σε περασμένες εποχές. Η τέχνη φυσικά συνεχίζει να αναβλύζει από τη δημιουργική ορμή του ανθρώπου. Η δημιουργία όμως είναι μια εξαιρετικά σύνθετη διαδικασία που χρειάζεται ένα ισχυρό φίλτρο φιλοσοφίας και νηφαλιότητας.

Ο Γιόζεφ Μπόις υπήρξε αναμφίβολα ένας καλλιτέχνης με τεράστια επιρροή στην εικαστική πραγματικότητα του μεταπολεμικού κόσμου. Το προσωπικό του τσιτάτο «Κάθε άνθρωπος είναι καλλιτέχνης» αποτελεί μάλλον μια ιδέα που επινοεί κανείς στο πλαίσιο ενός ατομικού μάρκετινγκ με σκοπό να προωθήσει το έργο του.

Το διάσημο επεισόδιο κατά το οποίο ο ίδιος ως καθηγητής γλυπτικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντύσελντολφ δέχεται επίθεση από τον φοιτητή του Ηλία Μαρία Ρετ, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως έργο τέχνης εφόσον επεκτείνουμε την παραδοσιακή ιδέα ενός μουσείου πέρα από τους τέσσερις τοίχους.

Στο περίφημο έργο του «Πώς να εξηγεί κανείς Εικόνες σ' ένα Νεκρό Λαγό», ο Μπόις επιχειρεί να αποδείξει ότι ένας νεκρός λαγός συμφιλιώνει το χάσμα ανάμεσα στην θεωρία της τέχνης και στο ένστικτο ενός κοινού παρατηρητή καλύτερα από μια αλλοτριωμένη ανθρώπινη ύπαρξη.

Να μη ξεχνάμε ότι αυτό το εμβληματικό έργο της μεταπολεμικής τέχνης παρουσιάστηκε το 1965 όταν η έννοια της αλλοτρίωσης βρισκόταν στο φόρτε της και φιλοσοφικές σχολές όπως αυτή της Φρανκφούρτης την έκαναν παντιέρα της.